اعتماد باقری
مقصود رنجبر
مهدی جاودانی مقدم
سید مسعود هاشمیان اصفهانی - وزارت نفت ایران

اوپک در کنفرانس ۱۴-۱۰ بغداد در ۱۹۶۰ با حضور ایران، عربستان، عراق، کویت و ونزوئلا با هدف هماهنگی و وحدت بخشی به سیاست های نفتی، دستیابی به منافع مشترک فردی و جمعی اعضاء و ایجاد تعامل سازنده با سایر بازیگران بازار جهانی نفت تاسیس شد. چهار عضو موسس این سازمان از کشورهای حاشیه ی خلیج فارس است. این کشورها با برخورداری از ذخایر اثبات شده ی فراوان نفت خام و توان تولید، نقشی اساسی در تصمیم سازی، تصمیم گیری و سیاست های اوپک در بازار جهانی نفت دارند. جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی دو عضو موسس و موثر اوپک است. کیفیت تعامل این دو کشور در انسجام درونی اوپک نقش آفرین بوده است. به دلیل وابستگی شدید این کشورها به در آمدهای نفتی، همکاری برای دستیابی، حفظ و ارتقاء منافع مشترک اصل اساسی اعضای اوپک است. بر این اساس، سوال اصلی مقاله ی حاضر تاثیر همکاری های درون اوپک بر روابط ایران با عربستان سعودی و کشورهای حاشیه ی خلیج فارس در آینده است. فرض شده که گسترش روابط سازنده ی این دو کشور و سایر کشورهای حاشیه ی خلیج فارس در چاچوب اوپک، درآینده قابل تسری به سایر حوزه ها خواهد بود.

اوپک, جمهوری اسلامی ایران, عربستان سعودی, خلیج فارس, بازارجهانی نفت, اقتصاد سیاسی بین المللی