میلاد رحیمی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
حسینعلی مهرابی - استادیار روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

پژوهش حاضر با هدف انجام شد. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه کودکان شش تا دوازده سال شهراصهان در سال ۱۴۰۱ بود که تعداد ۳۸۴ نفر با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزارهای اندازه گیری شاملپرسشنامه اختلال بی نظمی خلق اخلالگر (DMDDS) و پرسشنامه کیوست دلبستگی (AQS) بود. نتایج این بررسی نشان داد هر دو نوع دلبستگیمخصوصا دلبستگی ناایمن قادر به پیش بینی علائم این اختلال بودند و بیشترین موفقیت را به ترتیب در پیش بینی ابعاد تکانشگری، عملکردی، خلقیو ناکامی به دست آوردند.

علائم بی نظمی خلق اخلالگر، دلبستگی ایمن و ناایمن