مدیریت توسعه ساخت و سازهای شهری در بافت های تاریخی با تکیه بر مفهوم انتقال حق توسعه (TDR)

افزایش جمعیت شهرها و نیاز به به عناصر کالبدی همچون فضاهای مسکونی و سایر خدمات شهری و توسعهزیرساختهایی همچون خیابان ها و بزرگراه ها، چالش های جدیدی به روی بافت های تاریخی شهرها گشوده و همین مهممسئله ی حفظ و احیای اینگونه بافت ها را با معضلات جدی تری روبرو نموده است. افزایش ساخت و سازهای غیراصولی دربافت های تاریخی، هویت و ارزش های اجتماعی اینگونه بافت های ارزشمند را دچار خدشه نموده است. بنابراین باید بهدنبال راه حلی جهت کنترل توسعه بافت های تاریخی بود که آسیبهای کمتری به بناهای تاریخی در این بافت های شهریوارد شود. روش انتقال حق توسعه (TDR)، یکی از روشهای نوین و قابل توجه میباشد که توسعه فضاهای شهری رامیتوان با استفاده از آن به کنترل درآورد. از این رو، آشنایی با نحوه ی کنترل توسعه ساخت و ساز شهری در بافت هایتاریخی با بهره گیری از روش انتقال حق توسعه ) TDR (، هدف اصلی این مقاله میباشد. سوال اساسی این است که چگونهمیتوان با بهره گیری از روش انتقال حق توسعه (TDR)، توسعه ساخت و ساز شهری در بافتهای تاریخی را کنترل کرد؟به منظور دستیابی به هدف مورد نظر، از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده است؛ بدین منظور، با مطالعات کتابخانه ای، پیرامون ساخت و ساز شهری در بافت های تاریخی و همچنین شناخت روش انتقال حق توسعه، اطلاعات لازمگردآوری و ارائه شده است. از جمله نتایج حاصل از مقاله پیشرو، میتوان به مهمترین معیارهای موفقیت برنامه هایTDR اشاره نمود که مشارکت مالکین در برنامه TDR ، تراکم و ارزش اراضی از جمله ی آنها می باشند.

کلیدواژه ها:

بافت های تاریخی ، ساخت و ساز شهری ، مدیریت توسعه ، انتقال حق توسعه ، TDR