کاربست رویکرد معماری احیاکننده در بافت فرسوده شهری به جهت تحقق اهداف توسعه پایدا ر

امروزه بافت فرسوده شهری به یکی از بخش های ناکارآمد شهری تبدیل گردیده است. لذا حفاظت و احیا بافت های فرسوده شهری و مداخلهدر آن یکی از موضوعات اساسی و محوری در عصر حاضر می باشد. حال از طرفی، یکی از راهبردهای قابل ارائه به جهت احیا بافت فرسودهشهری رویکرد توسعه و معماری پایدار می باشد. با این حال با بررسی پژوهش های صورت گرفته رویکرد پایداری نگرش ناکافی به منظوراحیا بافت های فرسوده است. در این راستا یکی از رویکردهای مطرح گردیده، رویکرد معماری احیاکننده به عنوان یک نگرش کل نگر درجهت احیا بافت های ناکارآمد شهری مطرح گردیده است. این پژوهش از منظر هدف کاربردی و از نظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی میباشد. هدف اصلی این پژوهش بررسی چگونگی کاربست رویکرد احیاکنندگی به جهت نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهری به منظورتحقق اهداف توسعه پایدار می باشد . بر اساس بخشی از نتایج پژوهش در مراحل اولیه طراحی، تیمهای طراحی باید با درک غنیتری ازاصول طراحی احیاکننده آشنا شوند تا بتوانند راه حل های طراحی را ارائه کنند و آنها را در ساختمان ها بگنجانند. از طرفی تحلیل و ارزیابیمعماری احیاکننده پیچیده و دشوار است و نیازمند یک رویکرد کل نگر است که در انتهای پژوهش به تفصیل بیان خواهد گردید .

کلیدواژه ها:

معماری احیا کننده ، بافت فرسوده ، توسعه پایدار ، معماری پایدار