نگاهی به بازسازی و نوسازی بافت فرسوده مرکزی شهر اصفهان نمونه موردی محله جویباره

در ایران رشد جمعیت شهری با توسعه ی ناموزون افقی شهر و از بین بردن منابع کشاورزی و طبیعی اطرافشهرها همراه بوده است. این در حالی است که بسیاری از شهرها دارای بافت باارزش، اما فرسودهای هستند کهراهگشای بسیاری از مشکلات به وجود آمدهی شهرها درزمینه اصلاح مورفولوژی شهری در خدمت رفعمنظرناامن و نازیبای بافت فرسوده ازکلان شهرها در حال حاضر است، و از همین جا مساله بازسازی و نوسازیاین فضاهای با ارزش مورد توجه قرار گرفته است. متاسفانه، ایران به دلیل استفاده از طرح هایی که بیشترتقلیدی بوده و تنها مسایل کالبدی را مورد توجه قرار داده است، نتوانسته از این فضای باارزش استفاده بهینه ایرا به عمل آورد. محله جویباره اصفهان به لحاظ تاریخی بودن بافت و قرارگیری آن درهسته مرکزی شهر اصفهاناز جمله محلاتی است که ضمن برخورداری از توانش بالقوه توریسم محوروهمچنین تجاری بودن آن و جذبجمعیت با لا با معضل فرسودگی و وندالیسم فضایی مواجه شده است. لذا در این مقاله هدف نگاهی به بازسازیونوسازی بافت فرسوده مرکزی شهر اصفهان که بخشی از آن محله جویباره می باشد با بیان نقاط ضعف و قوتآنها و ارائه راهکارهایی برای ارتقا محله به سوی بافتی زنده و دارای ارزش رفاهی اجتماعی بالا است. در اینپژوهش، از روش تحقیق توصیفی ژرفانگر استفاده شده وبه منظور سنجش و تجزیه و تحلیل اطلاعات از تمامیروشهای مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه ای وتحلیل توصیفی با جدول swot- بهره مند شدهاست. برخی نتایج حاصل از این تحقیق به قرار زیر است: نوسازی پایدار بدون شناخت و توجه به رویکردها وساختار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی محل امکان پذیر نیست؛ بدون جلب مشارکت واقعی مالکان این بافت هاامکان دستیابی به بهسازی مطلوب محقق نخواهد شد.

کلیدواژه ها:

بازسازی ، نوسازی ، بافت فرسوده ، مشارکت مردمی ، جویباره ، اصفهان