بازآفرینی فرهنگ مبنای محلات حاشیه بزرگراه نواب با تاکید بر طراحی فضاهای جمعی (نمونه موردی: حدفاصل میدان جمهوری و خیابان امام خمینی)

در دهه های اخیر رشد شتابان شهرنشینی، توسعه وگسترش بی رویه شهرها، تنگناها، معضلات و پیچیدگی هایی را به همراه داشتها ست. از پیامدهای این پدیده، شدت یافتن ضرباهنگ تغییر ف ضایی _ کالبدی شهرها به طور اعم و مراکز شهری، بافت های کهن واصولا بخش های مرکزی شهرها به طور اخص بوده است، که اغلب سبب افت منزلت های اجتماعی، نابسامانی در سازمانفضایی _ کالبدی، زوال اقتصادی و ناکارآمدی کارکردی در این محدوده ها شده است. یکی از عظیم ترین پروژه های توسعه در شهر تهرانطرح بزرگراه نواب بود که در سال ۱۳۶۹ آغاز و اجرای آن حدود ده سال به درازا کشید. احداث مجموعه های مسکونی (که هدف آنتامین مالی پروژه بزرگراه بود و هیچ گونه بستر سازی اعم از مطالعات اجتماعی یا اقتصادی (جز مالی)، مردم شنا سی و ... را دارا نبود) وهمچنین گسست محلات حاشیه بزرگراه نواب به واسطه احداث بزرگراه، سبب کاهش منزلت اجتماعی و کیفیت زندگی و بی هویتی دراین محلات گردید.از این رو رویکرد بازآفرینی فرهنگ مبنا با تو سل به آموزه های فرهنگ (به طور مشخص فرهنگ محلی ساکنین) که در را ستای ارتقایکیفیت زندگی، افزایش نشاط اجتماعی، افزایش ایمنی و امنیت و ارتقای هویت محلی گام بر می دارد، مناسب ترین رویکرد برای حلمعضلات محلات حاشیه بزرگراه نواب است. در این پژوهش پس از بررسی مبانی نظری و تجارب عملی این رویکرد، شاخص هایبازآفرینی فرهنگ مبنا استخراج و به واسطه پیمایش میدانی و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و سپس تحلیل آماری و SPSS داده هایبه دست آمده در محله سنجیده شده اند. در نهایت براساس یافته های به دست آمده راهبردها و سیاست هایی با تاکید بر ایجاد وسازماندهی فضاهای جمعی برای حل معضلات محلات حاشیه بزرگراه نواب ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

بزرگراه نواب ، بازآفرینی ، فرهنگ ، بازآفرینی فرهنگ مبنا ، هویت ، فضای جمعی