مصطفی محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد پیوسته رشته معارف اسلامی و علوم سیاسی – روابط بین الملل، دانشگاه امام صادق علیه اسلام، تهران، ایران
علی زارع - دانشجوی کارشناسی ارشد پیوسته رشته معارف اسلامی و علوم سیاسی – روابط بین الملل، دانشگاه امام صادق علیه اسلام، تهران، ایران
سید خلیل مرتضوی شرودانی - دانشجوی کارشناسی ارشد پیوسته رشته معارف اسلامی و علوم سیاسی – روابط بین الملل، دانشگاه امام صادق علیه اسلام، تهران، ایران

منطقه مکران به عنوان یکی از حوزه های مهم ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی در منطقه آسیا همواره محل توجه طرح های اقتصادی کلان کشور های منطقه ای و فرا منطقه ای بوده است، در این میان بندر چابهار در ایران و گوادر در پاکستان دارای ظرفیت های ترانزیتی و اقتصادی بسیاری هستند که می توانند به عنوان یکی از کریدور های مهم متصل کننده شرق به غرب جهان، منافع بسیاری را برای کشور های پیرامون آن به ارمغان بیاورند. با این حال موانع گوناگون در سطح منطقه باعث کندی و رکود روند توسعه در این دو منطقه شده است. یافته های پژوهش حاضر مبتنی بر روش کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی-توصیفی حاکی از آن است که تهدیداتی مشترکی مانند گروه های ترویستی، رقابت کشور های خارجی، قاچاق و تنش های قومی و مذهبی در محدودیت رشد این مناطق بسیار موثر بوده و به ناامنی در پیرامون این مناطق انجامیده است. در همین راستا به نظر می رسد جمهوری اسلامی ایران می تواند با اتخاذ سیاست های داخلی نظیر کاهش بیکاری و جذب سرمایه گذاری از یک سو و سیاست خارجی مشترک و همکاری جویانه با کشور های منطقه علی الخصوص پاکستان از سوی دیگر باعث مهار عوامل تهدیدزای ذکر شده گردیده و بستر مناسب برای بهره برداری حداکثری از منطقه مکران را فراهم آورد.

چابهار، گوادر، امنیت، ایران، پاکستان