ماندانا ولی پور اقدم

معماری رابطه ی استواری با ادبیات و هنرهای زیبا دارد.شعر به عنوان بخش عظیمی از ادبیات ایران نقش و تاثیر بسزایی درمعماری ایران ایفا کرده است، متقابلا هنر معماری نیز در ادبیات جایگاه ویژه ای دارد.شعر یکی از هنر های ارزشمندی می باشد کهبسیار در بناها و آثار معماری بازمانده عبرت پنهان نهفته را آشکار می سازد. عبارات با عبرت در بناهای معماری به راحتی مشهوداست در تجزیه و تحلیل و بررسی یک ساختمان توجه به مفهوم فرهنگ،کالبد، اصالت بنا را بررسی می کند.معماری و ادبیات رامی توان با نگاهی عاشقانه و عارفانه در آثار نویسندگان،اشعار شاعران مورد تحلیل و بررسی قرار داد.در این میان معماری با فرهنگوادبیات و اعتقادات مردمان پیوندی عمیق که نشات از ادبیات سرزمین مادریمان و معماری اساطیری ایران است را بازگو می کند.چنانچه که معماری نیز از همین منابع تحولات تاریخی و فرهنگی در اطوار و ادوار تاریخ تاثیر پذیرفته است می توان دریافت کهامکان بررسی میزان تاثیر اشعار بر معماری و معماری بر اشعار را مورد پژوهش قرار داد.اشعار متناسب با فضا به راحتی گویشهنرمند را به بیننده منتقل می نماید، توصیف ابنیه همراستا با نوع نگرش به معماری در هرعصری مختص همان تاریخ است.ادبیاتعلاوه بر ویژگی روایی،ابزاری برای بیان مفاهیم گوناگون در رابطه با مضامینی بوده است که در دوره های تاریخی تاثیرات و تاثراتفرهنگی ویژه ای به جا گذاشته است.

معماری،شعر،هنر،فضای معماری