کنکاشی بر پیدایش سکونتهای غیررسمی در ایران

بعد از جنگ جهانی دوم، از مسائل عمده کشورهای در حال توسعه، رشد سریع و ناهمگون شهرنشینی بود. رشد مهاجرین روستاییان به شهرهایی بود که هنوز توانایی جذب مهاجرین را نداشتند. این جمعیت نیاز به سرپناهی داشتند و از آنجا که در بازار رسمی زمین و مسکن نمیتوانستند نیاز خود را برآورده سازند به بازار غیر رسمی زمین و مسکن روی آوردند، تا آنجا که این پدیده امروزه یکی از بزرگترین مشکلات برنامه ریزان شده است که موجب رشد بخش عمده ای از شهرنشینی بر پایه اقتصاد غیررسمی همراه با گسترش سکونتگاه های غیررسمی است. این گویش را »غیررسمی شدن شهرنشینی مینامند.« تجارب اخیر در این زمینه به برنامه ریزی اجتماع محور در مواجه با سکونتگاه های غیر رسمی اهمیت داده اند؟ در این دیدگاه اساس بر پایه مشارکت ساکنین خصوصا رهبران محلی و ذینفعان در برنامه ریزی و اجرای برنامه ها میباشد؟ اسکان غیر رسمی، پدیده ای نابهنجار که نسبت به بافت متداول شهر مشاهده میشود. این پدیده، تجلی فقدان برآورده شدن مسکن و سرپناه اقشار کم درآمدی است که در فضای رسمی و برنامهریزی شده شهر جایی ندارند و در فرار از محدودیتهای قانونی خارج از توان خود، به برپایی سکونتگاه های نابسامان در حاشیه شهر، به امید آن که به فرصت های شغلی با در آمد مستمر شهری دسترسی پیدا نمایند، می پردازند و شامل افراد و خانوارهایی می شود که در محدودهی فیزیکی و اقتصادی شهر زندگی میکنند ولی هنوز جذب نظام شهری نشده و از بسیاری جهات با بافت اصلی شهر تفاوت دارند ؟به عبارتی از نظر اشتغال، سکونت، بهداشت، خدمات عمومی و تسهیلات زیر بنایی شهری در شرایطی نامطلوب به سر میبرند.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه ، حاشیه نشینی ، آسیب شناسی