بررسی فضای آموزشی برای کودکان و نوجوانان در کانون اصلاح و تربیت با رویکرد روانکاوی

دوران کودکی از مهم ترین دوران زندگی افراد است که شاکله اصلی شخصیت هر فرد در این دوران شکل می گیرد که عوامل مهمی چون محیط و شیوه ی برخورد اطرافیان با آنان در شکل گیری شخصیت آنان موثر است و دوران نوجوانی هم یکی از گزارهای بسیار مهم در طی نمو انسان است. متاسفانه این افراد اعمالی را مرتکب می شوند که وجدان جمعی را می آزارد و اجتماع نسبت به مرتکبان آن واکنش نشان میدهند و آن را مجازات می کنند که در مکانی به نام کانون اصلاح و تربیت به شرایط (پرونده های) آنان رسیدگی میشود. کانون اصلاح و تربیت مرکزی است برای نگهداری، تهذیب و اصلاح کودکان و نوجوانان بزهکار ۶ تا ۱۸ سال که مرتکب انحرافات اخلاقی و اجتماعی شده اند هست، در این مکان برنامه هایی از قبیل برنامه های آموزشی، برنامه های فرهنگی، برنامه های مددکاری و درمانی اجرا میشود. در این راستا برای اثرگذاری این برنامه ها و عدم بازگشت آنان به جرم توصیه میشود که از علم روانشناسی محیط بهره جویند و مبنای برگزاری برنامه های کانون را بر اساس رویکرد روانکاوی قرار دهند. اما متاسفانه فضاهایی که به عنوان بازداشتگاه، ندامتگاه یا کانون اصلاح وتربیت معرفی میشوند، تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند و اغلب با استانداردهای فیزیکی زندان، بنابر ضوابط امنیتی و فارغ از کیفیت های فضایی ساخته شده اند . در هر یک از این فضاها، اولویت با تامین امنیت ساختمان برای جلوگیری از ورود و خروج آزادانه افراد بوده و تاثیر روانی فضا اهمیت چندانی ندارد.

کلیدواژه ها:

کانون اصلاح و تربیت ، علم روانشناسی محیط ، کودکان و نوجوانان ، جرم ، رویکرد روانکاوی ، آموزش