نگرشی بر معماری مسکونی بومی ایران بر اساس نیازها و شرایط سکونت

آنچنانکه نیازهای کنونی را برآورده کند، بدون آنکه با قابلیت نسل های آینده در تامین نیازهای خود معامله نماید. در معماری نیز این موضوع حائز اهمیت است. معماری بومی ایران بر اساس نیازها و شرایط ساکنان آن شکل گرفته است که با مباحث مطرح شده در توسعه پایدار و معماری پایدار هماهنگ بوده و مطابقت می نماید. گذشته از معماری ایران، معماری اسلامی و ترکیب آن با معماری ایرانی نیز آثاری را خلق کرده است که نظیر آن در جایی یافت نمیشود. پس از درک مفهوم کلی سبک، باید با سبک شناسی آشنا بشویم. سبک شناسی در زبان ساده روشی برا دسته بندی سبکها بر مبناهای مختلف است. مثلا دسته بندی سبکها طبق تاریخ یعنی تفاوتها و شباهتهای آنان با توجه به اولین باری که در آثار بکار رفتند و دیده شدند. در خانه های سنتی ارتباط متقابل و چند بعدی بین فضاها حاکم است. گرامیداشت حضور انسان در شهر و بنا توسط معماری ایران بر اساس رعایت سه معیار صورت می گرفت. رابطه متقابل انسان و فضا، رابطه متقابل انسان با انسان در فضا، رابطه متقابل انسان و انسان در فضا با طبیعت. در معیار اول، فضا بر اساس شیوه تعریف، ترکیب و تمایز، قابلیت بسط، تداوم و تسلسل را یافته و برای انواع حضور از فرد تا جماعت، از کمیت و کیفیت مناسب برخوردار بوده است. در معیار دوم، فضای سازمان یافته در خانه تاریخی، حدود حضور انسان را رعایت کرده و قلمرو های فردی و جمعی را در نظر گرفته. از دست آورد های مهم به کار گیری این معیار در سازمان فضایی خانه و شهر، حریم است که در لایه های بینابینی جزء فضا ها انعکاس یافته است. در معیار سوم، حضور انسان بر اساس بهره وری آگاهانه و معمارانه از توان های خورشید، باد، باران، خاک، گیاه و هوا گرامی داشته می شود.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، معماری بومی ، توسعه پایدار ، سکونت