نسیم احمدی - دانشجو کارشناسی ارشد بیوتکنولوژی میکروبی دانشگاه مراغه، عضو انجمن علمی سلول های بنیادی دانشگاه مراغه
مهدی قربانی - دانشجو کارشناسی ارشد بیوتکنولوژی میکروبی دانشگاه مراغه، عضو انجمن علمی سلول های بنیادی دانشگاه مراغه

موارد دیابت در سال های اخیر در سراسر جهان به سرعت افزایش یافته است. در حال حاضر، برای دیابت نوع (T۱DM) ۱، تزریق روزانه چندگانه انسولین (MDI) محبوب ترین درمان در سراسر جهان است. در این مقطع، محققان در تلاشند تا سیستمهای مختلف تحویل انسولین را به ویژه از طریق راه دهانی و ریوی با استفاده از سیستم تحویل مبتنی بر نانوحامل توسعه دهند. این نسل بعدی درمان کارآمد برای دیابت T۱ ممکن است به بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی که به طور معمول از انسولین از طریق زیر جلدی استفاده می کنند، کمک کند. در این مقاله، ما سیستمهای انتقال انسولین مبتنی بر نانوحامل نسل بعدی مانند نانوذرات کیتوزان-انسولین، نانوذرات -PLGAانسولین، نانوذرات دکستران-انسولین، نانوذرات انسولین پلی آلکیل سیانوآکریله شده و نانوپارتیک لیپیدی-انسولین جامد را به تصویر کشیدهایم. تعدیل این نانوحامل های انسولین ممکن است منجر به موفقیت آمیز بودن نانوفرمولاسیون های انسولین خوراکی یا ریوی در محیط های بالینی آینده شود. بنابراین، کاربردها و محدودیت های این نانوذرات در رساندن انسولین به محل مورد نظر به طور کامل مورد بحث قرار گرفته است.

نانو، دیابت، حامل، دارو