مطالعه و بررسی ادبیات پایداری

مفهوم پایداری با سایه روشنهای معنایی خود، گستره ی وسیعی را شامل میشود. و بیاغراق میتوان آن را یکی از بن مایه های اساسی ادبیات فارسی دانست که در ادوار مختلف شعر فارسی و در هر یک از گونه ها و انواع ادبی، خود را به شکلی نمایان ساخته و درونمایه ها و مضامین دیگر را در حول خود ایجاد نموده است. تلقی شاعران و نویسندگان از پایداری و مفاهیم وابسته به آن در ادوار مختلف شعر فارسی متفاوت بوده است. آغاز فهم سیاسی روشن از این اصطلاح، بیشتر مربوط به ادبیات مشروطه است و پس از آن با روندی تکاملی و متعالی در ادبیات دفاع مقدس و پیش از آن در ادبیات انقلاب اسلامی، سرچشمه ی تحولات محتوایی گوناگون در ادب فارسی میشود و با جهتدهی های خاص خود، در خدمت رسالت اجتماعی ادبیات برای ساختن جامعه ی مدنی و ایجاد آرمانهای اجتماعی مشترک قرار میگیرد. مقاله ی حاضر به منظور پیگیری حضور مفهوم پایداری در آثار ادبی فارسی در طول تاریخ پر فراز و نشیب آن و به روش توصیفی-تحلیلی نوشته شده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، ادوار شعر فارسی دفاع ، مقدس.