نقش معماری منظر در طراحی فضاهای آموزشی در ارتقاء کیفیت آموزشی مدارس

طی سالیان گذشته هدف از ایجاد فضاهای آموزشی بخصوص مدارس، توسعه کمی آن بوده است. با گذشت زمان برای حل مشکل گسترش دانش پذیری، مدارس فراوانی در فضاهای بسته نامناسب و فاقد فضاهای باز به وجود آمد. در شرایط فعلی کشورمان حیاط مدرسه به عنوان مکانی جدای از بنای مدرسه مدنظر قرار می گیرد و بستری منسجم و هماهنگ با فضاهای بسته در محیط آموزشی ایجاد نمیکند ، حیاط های پوشیده شده با آسفالت به همراه برخی تجهیزات محدود برای بازی و فعالیت های فیزیکی تصویری است که دراکثر مدارس کمابیش به چشم می خورد. و آنچه از نظر دور مانده موضوع فضای باز مدارس است. این در حالی است که در بسیاری از کشورهای دنیا حیاط مدرسه به مثابه عنصری مکمل در برنامه آموزشی و پرورشی مورد توجه قرار می گیرد. یکی دیگر از از مسائلی که جزء ضرورتهای پرداختن به این مسئله می باشد در رابطه با تاثیرات طبیعت بر بهبود روند آموزشی و نقش آرام بخش ارتباط با طبیعت بر جسم و روان آدمی است. بنابراین بررسی کیفیت تعامل با طبیعت در مکان های آموزشی ضروری به نظر می رسد. حضور طبیعت در فضاهای آموزشی، اغلببه صورت بسیار محدود اتفاق می افتد و همین حضور محدود نیز بدون در نظر گرفتن نیازهای خاص کودکان و قابلیت های بالای محیط های طبیعی در مدارس با هدف تامین نیازهای مختلف کودکان در رشد، آموزش و پرورش مهارت ها صورت می گیرد.با توجه به خلاء دانشی و حرفه ای موجود در این راستا از حرفه – دانش معماری منظر با استناد به توجه همه جانبه اش به ابعاد زیست محیطی، اجتماعی و زیباشناختی در امر ارتقا کیفیات محیطی فضاهای باز، در تبیین و استخراج رویکرد کمک گرفته خواهد شد. هدف این تحقیق مروری بر نظریه ها و رویکرد های معماری منظر در برخورد با فضاهای باز مدارس در جهت تقویت نقش این فضاها در یادگیری و آموزش کودکان است.

کلیدواژه ها:

معماری منظر ، حیاط باز مدارس ، یادگیری ، منظر حیاط مدرسه