ارزیابی بازآفرینی بافت های ناکارآمد شهری مبتنی بر توسعه پایدار

رشد بی رویه و شتابان شهرنشینی و شهرگرایی ، مشکلات عدیده ای را به همراه داشته است. یکی از این مشکلات عمده وجود بافت های ناکارآمد شهری است. یعنی پهنه هایی از فضاهای شهری که در مقایسه با سایر پهنه های شهر از جریان توسعه و چرخه تکاملی حیات عقب افتاده اند و به کانون مشکلات و نارسایی های شهری تبدیل شده اند. در سال های اخیر رویکرد بازآفرینی شهری به عنوان رویکرد متاخر در حوزه مرمت، برای حل مشکلات بافت های ناکارآمد شهری مطرح شده است. برای رسیدن به بازآفرینی باید توسعه پایدار شهری مد نظر قرار بگیرد؛ از این رو رویکرد بازآفرینی پایدار شهری با در نظر گرفتن همه ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و...به بافت دیدگاهی جامع ، یکپارچه و پایدار برای بهبود وضعیت نابه سامان بافت های ناکارآمد دارد. هدف از پژوهش حاضر شناخت رویکرد بازآفرینی بافت های ناکارامد شهری مبتنی بر توسعه پایدار و بررسی تجارب صورت گرفته در زمینه بازآفرینی می باشد.هاین پژوهش به روش کیفی صورت پذیرفته و از نظر روش شناسی بر اساس ماهیت هدف از نوع کاربردی و براساس ماهیت روش از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج حاصله نشان می دهد که سلامتی محیطی و پایداری اجتماعی در کنار راه حل های کالبدی نقش مهمی در تحقق پذیری اصول بازآفرینی شهری پایدار خواهد داشت و شناسایی ظرفیت بالقوه ساکنان محلی و استفاده از آن به کمک بستر سازی برای حضور فعال همه کنشگران ، به ویژه مشارکت ذی نفعان در تصمیم گیری های شهری به عنوان رهبران اجتماعی ، زمینه پیشبرد سایر ابعاد موثر در بازآفرینی را فراهم میکند. همچنین ایجاد زمینه لازم برای حضور مردم ، نیازمند ابزار و تدابیر مدیریتی است؛ از این رو رویکردهای نوین مدیریت بازآفرینی شهری با تکیه بر الگوهای حکمروایی محلی و کاهش تصدی گری نقش دولت با بهره گیری از مشارکت گسترده عمومی با صرف کمترین بودجه حیات اجتماعی، رونق اقتصادی و پایداری محیطی را به بافت بازمی گرداند.

کلیدواژه ها:

بافت ناکارآمد ، بافت فرسوده ، بازآفرینی شهری ، توسعه پایدار ، بازآفرینی شهری پایدار