بررسی تاثیر روش های توسعه ی کم اثر بشکه ی ذخیره آب باران و ترانشه نفوذ بر کاهش مقادیر دبی اوج سیلاب های شهری

توسعه ی شهرنشینی در سراسر جهان، ازجمله در ایران، موجب افزایش مناطق غیرقابل نفوذ و به دنبال آن وقایع شدید سیل شده است. هدف اصلی مطالعه حاضر، شبیه سازی شبکه ی جمع آوری رواناب سطحی موجود در منطقه دو شهرداری تهران (ایوانک) بوده که به کمک مدل کامپیوتری SWMM مورد بررسی قرار گرفت. پس از بررسی وضع موجود شبکه، با استفاده از روش های توسعه ی کم اثر بشکه باران، ترانشه نفوذ و ترکیب این دو روش، آبگرفتگی معابر و نحوه ی تاثیر آن بر رواناب و حجم ذخیره آب بررسی شد. نتایج نشان داد که دبی اوج سیلاب نسبت به شرایط موجود و در دوره ی بازگشت ۱۰ سال، در روش بشکه باران (سناریوی اول) ۲۲ درصد، در روش بشکه باران (سناریوی دوم) ۳۱ درصد، در روش ترانشه نفوذ ۲۹ درصد و در روش ترکیبی ۵۰ درصد کاهش داشته است لذا به کارگیری هم زمان دو روش بشکه باران و ترانشه نفوذ در به حداقل رساندن خسارات پس از سیل با کاهش دبی اوج سیلاب، در مقایسه با به کارگیری جداگانه هر یک از روش ها، موثر و قابل توجه بوده است. همچنین جهت بررسی اقتصادی، هزینه ی هر روش با توجه به حجم ذخیره ی آب سنجیده شد. بر اساس نتایج، با در نظر گرفتن دوره ی بازگشت طراحی ۱۰ سال، نیاز است به ازای ذخیره ی هر یک میلیون لیتر، در روش بشکه باران ۲۰/۲۰ میلیارد ریال، در روش ترانشه نفوذ ۶۸/۱۱ میلیارد ریال و در روش ترکیبی (ترانشه نفوذ و بشکه باران) ۶۹/۱۴ میلیارد ریال هزینه شود. با توجه به نتایج، روش ترانشه نفوذ به عنوان اقتصادی ترین روش مورد مطالعه در منطقه شناسایی شد.

کلیدواژه ها:

بشکه باران ، ترانشه نفوذ ، رواناب شهری ، روش های توسعه ی کم اثر ، منطقه دو شهرداری تهران