ایوب امیدی - دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی و مدرس دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
علی اکبر کمالی نهاد - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران

سلیمی جرونی از شاعران مثنوی سرای قرن نهم و از پیروان خوش ذوق نظامی گنجوی است؛ اشعارش سرشار از صنایع معنوی و زیبایی های بدیعی است؛ ایهام از جمله صنایع معنوی و از ابزار هنجارگریزی در کلام است که سهم بسزایی در تصویرسازی و آرایش کلام سلیمی دارد. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی می کوشد به بررسی این شگرد هنری در مثنوی شیرین و فرهاد سلیمی پرداخته و توانایی شاعر را در این زمینه نمودار سازد. نتایج پژوهش نشان می دهد از مجموع ۶۹۷ مورد از انواع ایهام، ایهام تناسب با ۳۳۸ مورد و فراوانی ۵/۴۸ درصد، بیش-ترین بسامد را دارد؛ چراکه شاعر گنجینه لغات و عرصه فراخ تری در اختیار دارد. ذم شبیه به مدح با فراوانی صفر، بسامدی ندارد؛ زیرا این صنعت با روحیه عاشق-پیشه سلیمی سازگاری نداشته است. انتخاب واژگان ایهامی در محور هم نشینی و جانشینی بسیار هنرمندانه است؛ به گونه ای که تغییر هر یک از اجزای ابیات، باعث اختلال در کلام می شود. وی کوشیده است با استفاده از واژگان مربوط به برخی مواد خوشبو، میوه جات، بیماری ها، اصطلاحات تقویمی، نباتات، صفات تفضیل، افعال، حروف اضافه، ضمایر و شکستن پیوند واژگان بسیط در زمینه انواع ایهام، نوآوری کند. به نظر می رسد سلیمی با استفاده آگاهانه از انواع ایهام در کنار صنایعی چون: تشخیص، جناس، تضاد، کنایه، تکرار، حس آمیزی، تشبیه تفضیل و تلمیح، این صنعت را در خدمت تصویرسازی و چندمعنایی ساختن کلام، جهت جلب توجه مخاطب قرار داده که این امر به نوبه خود بر مضامین شاعرانه و عاطفی شعر وی تاثیر گذاشته است.

سلیمی جرونی, مثنوی شیرین و فرهاد, ایهام, بدیع معنوی, بلاغت