بررسی میزان تاثیر تفکر مهدویت در امید بخشی به زندگی

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 323

فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IPECONF06_299

تاریخ نمایه سازی: 25 فروردین 1402

چکیده مقاله:

مفهوم انتظار در تفکر مهدویت انتظار معمولا به حالت کسی گفته میشود که از وضع موجود ناراحت است و برای ایجاد وضع بهتری تلاش میکند . در روایات متعددی »انتظار فرج« بالاترین عبادت معرفی شده است (انتظار ظهور مصلح جهانی) چرا که چنین انتظاری نوعی امید و تلاش و خوش بینی به آینده است و همین باعث میشود تا انسان، مایوس و نامید نشده و سستی و رخوت را از خود دور کند و آینده در نظرش چون آیینه صاف و روشن باشد.انتظار در مکتب اسلام ، تنها یک رویکرد عاطفی نیست، بلکه رویکردهای معرفتی، اجتماعی، اخلاقی و فردی را نیز شامل میشود. از این رو میتوان انتظار را همچون منشوری دانست که دارای تجلیات گوناگونی است.اصولا»آرمان و امید« عنصر اصلی حیات و زندگی و سلول پدیدآورنده تاریخ است . بدون سرمایه امید اثری از حیات نبوده و بالاخره تاریخی وجود نخواهد داشت. هرگونه حرکت و کوششی به دنبال انتظار رسیدن به هدفی و آرمانی انجام میگیرد. این امید به آینده همراه با انتظار که عاملی حرکت آفرین است، در زمان شیعیانی که زیر سلطه ستم جباران بودند، تجلی و نمود میکند. انتظار مصلح آخرالزمان و مهدی موعود علاوه بر ریشه های استوار مذهبی و اسلامی، دارای مترقی ترین فلسفه اجتماعی است. مسلمانی که در انتظار فرج است و با چنین فکر و عقیده، آینده گرا زندگی میکند،هرگز با گروه های مرتجع و مشرک و خدانشناس همراه نمیشود و تا میتواند تقدم و نوگرائی و آینده بینی خود را حفظ کرده، ثابت و استوار به سوی هدف پیش میرود، او اطمینان دارد و یقین میداند که بساط ظلم و فساد برچیده شدنی است.انتظار همراه با امید به آینده میباشد چرا که، هنگامیکه روزنه امیدی برای او پیدا شد ممکن است همان نقطه عطفی در زندگی او گردد و چه بسا او را از ارتکاب به گناه نیز باز دارد. نتیجه اینکه انتظار ظهور مصلحی که هرقدر دنیا فاسدتر میشود امید ظهورش بیشتر میگردد اثر فزاینده روانی درمعتقدان دارد و آنها را در برابر امواج نیرومند فساد بیمه میکند. آنها نه تنها با گسترش دامنه فساد محیط مایوس نمیشوند بلکه وصول به هدف را در برابر خویش میبینند و کوششان برای مبارزه با فساد یا حفظ خویشتن با شوق و عشق زیادتری تعقیب میگردد. اسلام، امید به حکومت عدل را با اصل امامت- لزوم وجود رهبری معصوم در هر زمان- در هم آمیخت و حاصل این تلفیق ، به گونه »مهدویت« رخ نمود. معصوم چهاردهم، امام غایب نام گرفت و پاسدار حماسه جاوید امید گشت. پس در زمان انتظار باید پرهیزکاری پیشه سازیم و با تقوی و کوشش در اطاعت خداوند بر این عقیده که داریم، کمک بجوئیم.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

حبیب کهزادی

سطح دو حوزوی