بهینه سازی پارامترهای موثر بر روش MAF در بهبود زبری سطح ایمپلنت های ترومای ارتوپدی

ایمپلنت ها دارای کاربرد زیادی در مهندسی پزشکی می باشند و سطح این ایمپلنت ها تاثیر زیادی بر برهمکنش با بافت دارد. سه فلز کاربرد در ساخت ایمپلنت های پزشکی عبارتند از منیزیم، تیتانیوم و فولاد زنگ نزن. در این پژوهش تلاش شده است تا تاثیر پارامترهای موثر بر پرداختکاری ایمپلنت های ساخته شده از فلزات منیزیم، تیتانیوم و فولاد زنگ نزن به کمک ذرات ساینده مورد ارزیابی قرار گیرد. پرداختکاری یکی از نهایی ترین عملیات های ساخت می باشد که تاثیر زیادی در کیفیت قطعات دارد. یکی از مناسبت رین روش ها برای پرداختکاری استفاده از روش magnetic abrasive finishing (MAF) یا پرداختکاری به کمک ذرات ساینده مغناطیسی است که اخیرا در دنیا مطرح گردیده است. با توجه به اهمیت سطح نهایی در ایمپلنت های تروما و همچنین کاربرد گسترده آن در صنعت مهندسی پزشکی، در این تحقیق از ایمپلنت های ساخته شده از فلزات منیزیم، تیتانیوم و فولاد زنگ نزن ۳۱۶ LV به عنوان ماده مورد آزمایش استفاده گردید و تاثیر پنج پارامتر اصلی فرآیند که شامل نوع جنس فلزات، زمان پرداختکاری، سرعت عملیات پرداختکاری، شکل ذرات ساینده مغناطیسی و درصد ذرات س اینده غیرمغناطیسی (آلومینا) را بر صافی سطح ایمپلنت های ساخته شده از فلزات منیزیم، تیتانیوم و فولاد زنگ نزن ۳۱۶ LV به عنوان پاسخ آزمایشات مورد ارزیابی قرار گرفته است. در این پژوهش، نتایج این پژوهش نشان می دهند که شکل ذرات ساینده (ذرات میله ای شکل) بیشترین تاثیر را بر صافی سطح دارند و در مقابل استفاده از ذرات ساینده آلومینیوم (غیرمغناطیسی) تاثیر چندانی بر صافی سطح ندارد.

کلیدواژه ها:

ذرات سایند ه مغناطیسی ، آهنربا ، دستگاه فرز