مجتبی حافظی - دانشجوی دکتری روان شناسی، گروه روان شناسی، پژوهشکده علوم رفتاری، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم، ایران
محمدصادق شجاعی - استادیار گروه روان شناسی، جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران.
مجتبی فرهوش - دانشجوی دکتری قرآن و روان شناسی، گروه روان شناسی، جامعه المصطفی العالمیه، قم، ایران.

هدف پژوهش حاضر تدوین مدل مفهومی خودنمایشی نابهنجار براساس متون دینی و بررسی میزان روایی آن بود. باتوجه به هدف، ابتدا با رویکردی کیفی با راهبرد «جست وجوی واژگانی» به وسیله ۲۷ واژه مرتبط، ۳۶۳ گزاره دینی با استفاده از نمونه گیری هدفمند براساس اصل اشباع در منابع اسلامی جمع آوری و با استفاده از روش تحلیل کیفی محتوای متون دینی موردبررسی قرار گرفت. سپس برای حصول اطمینان از تطابق آن ها با محتوای متون دینی ازیک سو و کاربرد آن در حوزه روان شناسی از سوی دیگر، اعتبار یافته ها با استفاده از ارزیابی نظرات متخصصان به وسیله یازده کارشناس با محاسبه «شاخص روایی محتوا» و «نسبت روایی محتوا» موردبررسی قرار گرفت. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد سازه خودنمایشی نابهنجار دارای هشت نشانه (شیفته مدح و ستایش بودن، شهرت طلبی به هدف غیرالهی، ناهماهنگی ظاهر و باطن، خودنمایی با جلوه های ظاهری، نمایش فعل نیکو برای دیگران، نشاط و انگیختگی در حضور دیگران، کسالت و تنبلی در تنهایی و خودستایی گفتاری) و شش شرط علی است. این یافته ها بستر مناسبی برای تدوین پرسش نامه این سازه و طراحی مداخله درمانی و بسته آموزشی آن فراهم کرده است. این یافته ها بستر مناسبی برای تدوین پرسش نامه این سازه و طراحی مداخله درمانی و بسته آموزشی آن فراهم کرده است.

روش کیفی, خودنمایی, شخصیت خودشیفته, شخصیت نمایشی, منابع اسلامی, نابهنجار