بررسی سازگاری برخی ژنوتیپهای آفتابگردان، در شرایط اکولوژیکی همدان

بهمنظور بررسی سازگاری ژنوتیپهای مختلف آفتابگردان در شرایط آب و هوایی همدان، 32 ژنوتیپ آفتابگردان در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار، در سال زراعی 1390-1389 در مزرعهی تحقیقاتی دانشکدهی کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا همدان، مورد مقایسه قرار گرفتند . صفات مورد بررسی عبارت بودند از تعداد روزها از کاشت تا جوانهزنی، کاشت تا غنچه دهی، کاشت تا گلدهی، کاشت تا رسیدگی، گلدهی تا ر ی سدگی، قطر طبق، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و عملکرد دانه . با تجزیهی واریانس این صفات نشان داد که ژنوتیپهای مورد بررسی از نظر همهی صفات اختلاف معنیداری در سطح 0.1 درصد (P<0/001) با یکدیگر داشتند. بیشترین طول مرحله رویشی و زایشی به ترتیب مربوط به ژنوتیپ آجیلی قلمی و فوریت بود و کمترین آنها به CMS51*R-864 و هایسان 36 تعلق داشت. میخی خراسانی دیررسترین و CMS51*R-864 ، زود رس ترین ژنوتیپ بود. آجیلی سیاه حداکثر قطر طبق و وزن هزار دانه، هایسان 33 حداکثر تعداد دانه در طبق و رکورد حداکثر عملکرد دانه در متر مربع را به خود اختصاص دادند . حداقل قطر طبق، تعداد دانه در طبق و عملکرد دانه در مترمربع مربوط به چینی 2 و حداقل وزن هزار دانه به ژنوتیپ موسون اختصاص داشت . بنابراین میتوان پیشنهاد کرد که کاشت ارقام رکورد، هایسان 33 و قلمی برای این منطقه، مناسب میباشند.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، سازگاری ، صفات مورفولوژیکی. خصوصیات رشدی ، ژنوتیپ