Zahra Jahangiri - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده ی علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، ایران.
Javad Mollazadeh - دانشیار، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده ی علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
Changiz Rahimi - استاد، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده ی علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
Habib Hadianfard - استاد، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده ی علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

مقدمه: سیستم های مغزی رفتاری، با رفتارهای اجتنابی و روی آوری مرتبط هستند. دیویدسون مدل ناقرینگی پیشانی و هیجان را مطرح کرد. هدف پژوهش، بررسی اثر القاء عاطفه بر ناقرینگی پیشانی و خلفی امواج آلفا مغز در افراد با سیستم های فعال سازی و بازداری رفتاری بالا و پایین است. روش: فعال سازی/ بازداری رفتاری توسط پرسشنامه کارور و وایت، ارزیابی شد. پرسش نامه ها میان ۳۰۰ دانشجو توزیع و نمره گذاری شدند و بر اساس نمرات انتهایی توزیع بر مبنای نمرات Z، چهار گروه اصلی پژوهش (۲۸n=، هر گروه ۷ نفر)، انتخاب شدند. الکتروآنسفالوگرافی کمی هر فرد، در شرایط خط پایه، القاء عواطف مثبت و منفی ثبت شد. داده های توان مطلق امواج آلفای افراد استخراج شده و برای بررسی ناقرینگی، از T همبسته و تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر استفاده شد. یافته ها: در شرایط خط پایه، گروه بازداری بالا، ناقرینگی پیشانی را در سطح P=۰.۰۴ نشان دادند، که با برانگیختگی بیشتر F۴ و انگیزه اجتناب مرتبط است. در شرایط القاء عاطفه مثبت، دو گروه فعال سازی بالا و پایین، ناقرینگی پیشانی را در سطح P<۰.۰۱ نشان دادند که با برانگیختگی بیشتر F۳ و انگیزه روی آوری مرتبط است. در شرایط القاء عاطفه منفی، گروه بازداری بالا، ناقرینگی پیشانی را در سطح P=۰.۰۰۱ (برانگیختگی F۴)، و گروه فعال سازی پایین، ناقرینگی خلفی را در سطح P=۰.۰۰۲، (برانگیختگی O۲) نشان دادند. نتیجه گیری: نظریه گری و دیویدسون برای ناقرینگی پیشانی تایید شد. نوع عاطفه القاء شده و تفاوت های شخصیتی منجر به تفاوت در الگوی ناقرینگی پیشانی مغز می گردد.

الکتروآنسفالوگرافی کمی, بازداری رفتاری, ناقرینگی