آنالیز ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD

تنوع ژنتیکی پن ج جمعیت از مرغهای بوم یاستانها ی مازندرا ن ، اصفهان ، فارس ، یزد ، آذربایجان غربی با استفاده از نشانگرهای RAPD مورد بررس ی قرار گرفت. استخراج DNA با روش تغییر یافته استخراج نمکی (Salting out) انجا م شد . تکثیر DNA ژنوم ی با تعداد 30 فرد از هر جمعیت و با استفاده از 10 آغازگر تصادفی 10 نوکلئوتیدی و از طریق واکنش زنجیر های پلیمراز (PCR) صورت گرف ت . طو ل قطعات تکثیر یافته در آغازگرهای مختلف بین 237 تا 3240 جفت باز متغیربود. براساس باندها ی چند شکل و براساس کل باندها،جمعیتها ی استان فارس و مازندران به ترتیب با 0/1819 و 0/1042 بیشترین فاصله ژنتیکی و جمعیتهای استان فار س و اصفهان به ترتیب با 0/066 و 0/0391 کمترین فاصله ژنتیکی را داشتند. بیشترین و کمترین تنوع درو ن جمعیتی بتریتب متعلق به جمعیتهای استان یزد (0/208) و استان مازندران (0/156) می باشد. درخت فیلوژنی ترسیم شده براساس روش UPGMA، جمعیتهای مرغ بوم ی مورد مطالعه را در دو گروه قرار داد : گرو ه اول شام ل جمعیتهای استانها ی اصفهان ، فارس ، یزد و آذربایجا ن غربی و گروه دو م شامل جمعیت استان مازندران بود . با توجه به تنوع ژنتیکی پایین در درون جمعیتها میتوان با افزایش تعداد موثر جمعیت ،کنترل آمیزشها برای ایجاد حداقل همخونی در هر گله ونیز ایجاد جمعیتهای جداگانه با تعداد اولیه بیشتر موجب جلوگیری از کاهش تنوع ژنتیکی شد.

کلیدواژه ها:

مرغان بومی ایران ، تنوع ژنتیک ی ، چند شکلی ، فاصله ژنتیک ی ، نشانگرهای RAPD