فاطمه خوش صفا - دانشجوی کارشناسی ارشد، رشته علوم سیاسی، گروه علوم سیاسی، دانشگاه پیام نور واحد خرمآباد، لرستان
مسلم کرمزادی - گروه علوم سیاسی، دانشگاه پیام نور واحد خرمآباد، لرستان

ارتباطات سیاسی ایران و عراق بعد از جنگ تحمیلی و تا حمله ی نظامی آمریکا به این کشور تا اتمام جنگ، روابط ایران و عراق مرحله ی جدیدی ورود پیدا کرد و دو کشور مذاکرات زیادی را زیر نظر سازمان ملل برای حصول به صلح و اجرای قطعنامه ۵۹۸ شروع نمودند، ولی به علت نپذیرفتن مجدد قرارداد ۱۹۷۵ به واسطه دولت عراق، این مذاکرات نتیجه ی مطلوبی حاصل نشد و ارتباطات میان دو کشور سرد و متشنج به قوت خود باقی ماند و تا زمانی که در سال ۱۳۶۹ و موقعی که عراق به آماده کردن مقدمات برای حمله به کویت مبادرت ورزید، کوشش کرد تا مسائلش را با ایران حل نماید؛ بنابراین به علت عدم اعتماد رهبران هر دو کشور به هم و اجتناب جمهوری اسلامی ایران از زیر پا گذاشتن تحریمهای بین المللی عراق و نگران بودن از اعمال فشارهای بین المللی به اتهام زیر پا نهادن قوانین بین الملل، عدم تمایل قبلی مسئولان ایرانی به افزوده شدن مجدد قدرت رژیم عراق و درنهایت حضور گروه های متجاوز در مرزهای ایران و عراق، هیچوقت فراتر از رفتوآمد در محیط بیاعتمادی دوجانبه نرفت. لذا سرد بودن روابط سیاسی بین هر دو کشور جمهوری اسلامی ایران و عراق در فواصل بین سالهای ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۶، برخلاف بعضی فعالیتها مانند تبادل اسرا و اجساد کسانی که در جنگ کشته شده اند و برپایی سفرهای زیارتی و برخی تبادل کالا و نفت تداوم پیدا کرد. روابط میان دو کشور ایران و عراق تا اتمام حکومت صدام تغییر زیادی پیدا نکرد و محدود به ملاقاتهای بین مقامات هر دو کشور و تبادل اجساد کسانی که در جنگ کشته شده اند و زیارت زائران ایرانی از عراق تداوم پیدا کرد.

واقع گرایی، موازنه قدرت، تنش زدایی، تعامل سازنده، مجاهدین