سارا امینی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سید محسن کهنگی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، تهران، ایران

با رشد فزاینده جمعیت، استفاده از مواد آلی و شیمیایی برای تامین نیاز های انسان، در حال افزایش است. استفاده روزافزون از این مواد، باعث آلودگی بستر های زیستی می شود. از میان بسترهای زیست محیطی، خاک به عنوان اساس هستی، پس از آب و هوا، سومین جزء محیط زیست انسانی محسوب می شود. هیدروکربن های نفتی یکی از این مواد آلوده کننده می باشد که استفاده از آن برای تامین انرژی و به عنوان ماده اولیه در بسیاری از صنایع به طور روزافزون در حال افزایش است. ایران به عنوان یکی از کشورهای نفت خیز دنیا، از سال های ابتدایی شناسایی و استحصال نفت همواره در معرض آلودگی های ناشی از هیدروکربن های نفتی قرار داشته است. انتشار این آلودگی ها می تواند منجر به بسیاری از مسائل بهداشتی و زیست محیطی شود. اصلاح آلودگی ناشی از هیدروکربن های نفتی در بسیاری از موارد دشوار و پرهزینه بوده و در برخی موارد روش های پاک سازی محیط های آلوده به هیدروکربن های نفتی ممکن است به انسان و محیط زیست آسیب های جدی و جبران ناپذیر وارد کنند. در این میان، تضعیف طبیعی به عنوان یکی از روش های پاک سازی خاک های آلوده به هیدروکربن های نفتی، کاربرد فراوانی دارد. مزیت های اصلی این فناوری نسبت به سایر روش های مرسوم، مقرون به صرفه بودن، آسیب کمتر به محیط زیست و همچنین قابلیت اجرا در زمین های آلوده با مقیاس وسیع می باشد. با این وجود، با توجه به ساختارهای پیچیده برخی هیدروکربن های نفتی، نظیر هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای، در بسیاری از موارد تضعیف طبیعی به تنهایی قادر به پاک سازی محیط و پایین آوردن حجم یا غلظت آلاینده ها نخواهد بود.

هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای، تضعیف طبیعی، آلودگی خاک