راهکارهای تربیت دانش آموزان مسئولیت پذیر

مسئولیت پذیری یکی از جنبه های مهم از رشد شخصیت کودک یا نوجوان است. مسئولیت یا مسئولیت پذیری، امری اکتسابی، قراردادی و ترتیبی است و به وراثت و ژنتیک فرد مربوط نمی باشد. در صورت مواجه با کودکان یا دانش آموزانی که نتوانسته اند کارها و فعالیت هایی که به آنها سپرده شده است را به خوبی انجام دهند، نباید حالت تدافعی نسبت به آنها گرفت و با تهدید و وحشت آنها را وادار به انجام مسولیتشان کنیم و این حس به آنها منتقل نشود که معلمان و والدین تنها در صورتی از آنها راضی هستند و دوستشان دارند که وظایف خود را به خوبی انجام دهند. در تحقیق حاضر سعی شده است به آموزش نقش ها در گروه اشاره شود که موجب تقویت ظرفیت ها و استعدادهای فرد می شود. این نقش ها عبارتند از حلال مسئله، بایگانی، گزارشگر، وقت نگه دار، تدارکات، تشویق کننده، ناظر، هماهنگ کننده. همچنین به نقش تنبیه و تشویق در مسئولیت پذیر کردن کودکان اشاره شده است که نتیجه گرفته شد تنبیه غیر جسمانی مانند: محروم کردن و حرف نزدن نسبت به تنبیه جسمانی همیشه ارجحیت دارد. روش درخواست مسئولیت از کودکان باید به گونه ای باشد که آنها حس نکنند مورد سوءاستفاده قرار گرفته اند؛ بلکه این حس به آنها دست بدهد که مفید واقع شده اند و در پیشبرد اهداف نقش داشته اند. آگاه ساختن کودکان و دانش آموزان، می تواند به بهبود و انجام مسئولیتشان کمک کند؛ ولی باید دقت کرد که این آگاهی نباید به صورت تهدید باشد. مسئولیت پذیری و مشارکت پذیری دانش آموزان در مدرسه یکی از مسائلی است که توجهات بسیاری را در زمینه آموزش به خود جلب کرده است و مقاله حاضر با مرور مقالات، مزایای مسئولیت پذیری و مشارکت پذیری دانش آموزان در مدرسه و راهکارهای آن را مورد بررسی قرار داده است.

کلیدواژه ها:

مسئولیت پذیری ، مشارکت پذیری ، دانش آموز مسئولیت پذیر