کشاورزی حفاظتی و اثرات آن بر حوزه های آبخیز

رشد جمعیت و افزایش تقاضا برای تامین غذا وعدم برنامه ریزی اصولی، سمت وسوی به کشاورزی فشرده بود که آن باعث کاهش و زوال اراضی کشاورزی شده است. بخصوص تخریب اکولوژیک این منابع، اثرات منفی بر چرخه دارد. شناخت تاثیر فعالیت های کشاورزی بر منابع آب وخاک حوزه های آبخیز بسیار مهم است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کشاورزی حفاظتی بر منابع موجود در حوزه های آبخیز می باشد. روش تحقیق، مبتنی بر روش مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و مرور بر مقالات بود. نتایج بررسی و تحلیل ها نشان داد که خاک ورزی مرسوم با تولید رواناب، فرسایش و رسوب، تغییر خصوصیات خاک، آلودگی خاک وآب های سطحی و زیرزمینی و... اثرات منفی و تخریبی بر حوزه های آبخیز دارد. همچنین نتایج نشان داد که کشاورزی حفاظتی به دلیل ایجاد بهره وری و عملکرد بیشتر، کاهش هزینه تولید و بهبود بهره وری، انعطاف پذیری بهتر در برابر تنش های محیطی، به پایایی اقتصادی کمک می کند. علاوه بر آن، بر برخی از ویژگی های فیزیک و شیمیایی و بیولوژی خاک مانند کاهش فرسایش و تخریب خاک، افزایش ماده آلی وحاصلخیزی اراضی، افزایش ترسیب کربن و کاهش تغییر اقلیم، افزایش نفوذ و رطوبت خاک، اصلاح شوری و pH خاک، کاهش آلودگی های آب وخاک، افزایش سلامت انسان ها، کاهش خسارات اقتصادی، کاهش مصرف انرژی در عرصه کشاورزی تاثیر دارد. اثرات مثبتی که کشاورزی حفاظتی در پایداری کشاورزی و سلامت حوزه های آبخیز دارد، اجرای کشاورزی حفاظتی به عنوان یک راهبرد اصلی توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، تخریب ، خاک ورزی مرسوم ، سلامت ، منابع