علیرضا زارعی محمودآبادی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی دانشگاه یزد
مهربان پارسامهر - دانشیار بخش تعاون و رفاه اجتماعی دانشگاه یزد

پرسپکتیویسم شیوه مسلط و جدید شناخت شناسی در حیات فکری معاصر است. در واقع پرسپکتیویسم یک اصل معرفت شناختی است که ادراک و شناخت از چیزی را به چشم اندازهای تفسیری کسانی که آن را مشاهده میکنند وابسته میداند و بیان می کند که دسترسی فرد به جهان از طریق ،ادراک تجربه و عقل تنها از طریق پرسپکتیو و تفسیر او امکان پذیر است. ایده مرکزی پرسپکتیویسم تاکید بر جدایی دائمی میان سوژه ابژه است. پرسپکتیویسم مدافع این ایده است که ما نمی توانیم به شناختی مطابق واقع دست یابیم و آنچه از آن به عنوان معرفت یاد میکنیم موضع گیریهای ارزشی است که ریشه در زمینه های اجتماعی بستر تاریخی و در مجموع شرایط وجودی مان دارد پرسپکتیویسم ابتدا توسط لایبنیتس مطرح شد و بعدا توسط فیلسوفان دیگری مانند اورتگا وگاست ، فردریش نیچه ،مارکس، ریچارد ،رورتی فوکو، لیوتار و دریدا و دیگران توسعه یافت در این پژوهش به سیر تاریخی و رشد و گسترش پرسپکتیویسم و همچنین نظرات اندیشمندان در این زمینه می پردازیم. امید است به این شیوه در علوم انسانی و اجتماعی بیشتر پراخته شود.

پرسپکتیویسم، نسبیت گرایی، تفسیر گرایی