بررسی ادبیات کودک

کودک یک نماد است و دلیلی بر وحدت خلقت. هر تولدی مظهر جدیدی از هستی است. کودک نماد سعادت از دست رفته جامعه جدید و در عین حال عامل کسب دوباره آن به حساب می آید. بی تردید او عامل بیداری خود ما و جامعه ما محسوب می شود. اگر جهان به دنبال یافتن ارزشهای نوین است، باید دستهای خود را به سوی کودکان دراز کند. جامعه جدید معتقد است که کودکان دارای دو خصوصیت متضاد هستند، هم فاقد قدرت اند و هم منجی جهان. کودکان همیشه خارج از نظام جامعه قرار دارند و معنی آن را زیر سوال می برند؛ اما از طرف دیگر، کودک فقط کودک است، یک انسان کوچک با ضمیری پاک و آماده آموزش دیدن. کسی که با روح و جسم خود در میان مردم زندگی می کند، احتیاجات روحی و جسمی خاص دارد و حواسی مستعد برای آزمایش جهان پیرامون خود، با قلبی پر از مهر و نیازمند محبت. کودکی با استعداد ذاتی، قدرت تشخیص و آماده برای پروراندن آرمانهای انسانی. آنان در دوران کودکی، بیش از هر دوره دیگر زندگی، کشف می کنند، باز می آفرینند و به دنبال حقیقت در تجارب انسانی هستند. از طرف دیگر بنا به گفته پروفسور هوگارت: «ادبیات کشف می کند، باز آفرینی می کند و در جست وجوی معناست.» پس کودک در کنار ادبیات قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک ، خلقت ، رشد ، توانایی