زهرا هژبرنیا - استادیار گروه رفتار حرکتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر. شوشتر. ایران.
سعید اشرف پور نوائی - کارشناسی ارشد رفتار حرکتی، دانشگاه شهید بهشتی. تهران. ایران.
غلامرضا علی نژاد - دانشجو کارشناسی ارشد رفتار حرکتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر. شوشتر. ایران.
رضا گودینی - کارشناسی ارشد رفتار حرکتی، دانشگاه شهید بهشتی. تهران. ایران.

مقدمه: شیوع بیماری پارکینسون در سال­های اخیر به خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر ۸ هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون بود. روش: طرح تحقیق، نیمه تجربی و میدانی بود که آزمودنی­­ها در دامنه سنی ۵۵-۷۵ سال و با سطح بیماری خفیف تا متوسط از مقیاس هون و یار (H&Y) به صورت در دسترس و تصادفی به دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. مداخله به مدت ۸ هفته و در هر هفته ۳ جلسه تمرینی ثبات دهنده مرکزی برگزار شد. در این تحقیق از پرسش نامه انگیزش درونی (مک آئولی و همکاران، ۱۹۸۹) استفاده شد. برای توصیف داده ها از میانگین و انحراف استاندارد برآمده از آزمون های توصیفی و برای تغییرات بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که گروه آزمایش دارای برتری معنی داری به لحاظ آماری در شاخص­های انگیزه کلی، شایستگی ادراک شده، علاقه و لذت و کوشش و تلاش داشته است. نتیجه گیری: احتمالا در پژوهش حاضر، افزایش تجربیات حرکتی و همچنین بهبود قوای جسمانی منجر به افزایش انگیزه درونی (علاقه و لذت، شایستگی ادراک شده، کوشش) شد.

انگیزه درونی, پارکینسون, ثبات مرکزی