ابراهیم زمانیان - دانشکده مهندسی کامپیوتر، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
الهام یعقوبی - دانشکده مهندسی کامپیوتر، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

اتصالات الکتریکی در معماری های چند پردازندهای منجر به افزایش تاخیر بخش ارتباطی در مقایسه با بخش محاسباتی ، محدودیت پهنای باند و افزایش توان مصرفی می شود، بنابراین جهت انتقال داده های اطلاعاتی عظیم ، ارتباطات نوری را جایگزین اتصالات الکتریکی در سطح تراشه مطرح کرده اند و به این صورت معماری جدیدی به نام شبکه های نوری روی تراشه پیشنهاد شده است . شبکه های نوری روی تراشه شامل ریزحلقه تشدیدگر و تداخل سنج ماخ زندر و ... است ، که ریزحلقه های تشدیدگر نسبت به سوئیچ های تداخل سنج ماخ زندر ناحیه مصرفی کم و توان مصرفی کمتری دارند، ولی از پهنای باند پایین تری برخوردار هستند و از آنجا که برای انتقال سیگنال نوری با نرخ داده بالا، باید توجه زیادی به مطابقت پهنای باند داده با پهنای باند سوئیچ شود، ایده سوییچ های نوری مبتنی بر تداخل سنج ماخزندر بسیار مناسب است . یکی از مباحث مهم در شبکه های روی تراشه بحث همبندی است . ساختار مش یکی از متداولترین همبندی ها در شبکه های روی تراشه است . همبندی توروس شکل بهبودیافته ای از همبندی مش است . مشکل اصل توپولوژی مش قطر شبکه می باشد که تاثیر منفی در کارایی آن دارد. شبکه توروس در راستای کاهش تاخیر شبکه مش با حفظ سادگی برای معماری شبکه روی تراشه مطرح شده است . همبندی توروس دارای تنوع خوب مسیر و توازن بار خوب برای الگوهای ترافیکی نامنظم می باشند. شبکه های توروس نوری موجود مبتنی بر ریزحلقه تشدیدگر می باشند که در این مقاله با توجه به مزیت های سوئیچ تداخل سنج ماخ زندر طراحی و پیشنهاد شده است . به طوری که نتایج شبیه سازی توسط نرم افزار optisystem نمایانگر بهبود شبکه از نظر پارامترهای تعداد عناصر سوئیچینگ ، تعداد تقاطع موجبر ،اتلاف و کیفیت سیگنال می باشد.

شبکه های نوری روی تراشه ، تداخل سنج ماخ زندر، سوئیچ های نوری ، همبندی ، همبندی توروس