فرزاد بالو - دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

در غالب پژوهش­های انجام­شده، هرمنوتیک فلسفی گادامری را در برابر ساختارشکنی دریدایی قرار داده­اند و بر تقاوت­ها و تقابل­هایشان تاکید کرده­اند. این پژوهش برآن است که با برقراری تناظر مفهومی میان این دو جریان مهم تفسیری معاصر، ضمن اشاره به تفاوت­ها، همدلانه، و با توجه به آثار و نوشته­های گادامر و دریدا، بر همانندی و همسویی­های مفردات اندیشه­هایشان تامل و درنگ تازه­ای داشته باشد؛ بدین­منظور، مقاله حاضر به طرح و شرح  تلقی گادامر و دریدا از مفاهیمی چون: زبان و نشانه، حقیقت و معنا، تفسیر، و روش پرداخته است و نشان می­دهد که گادامر و دریدا در احکامی چون: هستی فی­نفسه دارای انشتقاق و در خود متفاوت است، رد مدلول استعلایی، ظهور خودکفاترین وجه زبان در نوشتار، مخاطره­آمیز بودن گفتار و نوشتار در ایجاد ابهام و فریب، عدم باور به تفسیر و حقیقت واحد، انضمامی­ و سیال بودن فهم، خلق و آفرینش معنا، نفی روش و... از جهت مناسبات فکری به هم نزدیک می­شوند و با یکدیگر هم­داستان­اند. این پژوهش تلاش می کند پاره ای از بدفهمی های نظری رایج درباب هرمنوتیک فلسفی و ساختارشکنی را برطرف نماید.

گادامر, دریدا, هرمنوتیک فلسفی, ساختارشکنی