زیبایی شناسی بصری در نگارگری ایرانی

زیبایی شناسی نگارگری در ایران برخاسته از آموزه های عرفانی عالم خیال است . نگارگری ایرانی هنری ست که در گذرگاه زمان با ترکیب فرم های ملموس و غیرملموس پا را فراتر از طبیعت مادی می گذارد. زبان تصویری نگارگری ایرانی در طی قرن ها به تدریج قالب ها و قواعد خود را فراهم آورده و شیوه ی کاربرد عناصر و رنگ در آن روندی تکمیلی دارد. نگارگر ایرانی با پیروی از مفهوم فضای منفصل (عالم خیال) توانسته سطح دو بعدی نگارگری را به تصویری از مراتب هستی مبدل سازد. فرم، رنگ ، فضاسازی و بهره مندی از نوشتار (در قالب شعر) نقش بسزایی در نگارگری ایرانی ایفا کرده اند. رنگ ها در نگارگری ایرانی همواره تابناک و خالص هستند و نظامی خیال انگیز برگرفته ازدلالت های معنوی عالم عرفان را به تصویر می کشند. این مقاله با تحلیل رنگ و نمادشناسی در نگارگری ایرانی به نوع برخورد نگارگر با گزینش رنگ و نماد و تاثیر او از عالم خیال می پردازد.

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، عالم مثال ، فضای بصری ، هنر قدسی ، رنگ و نماد