اصول مدیریت یکپارچه شهری در بازآفرینی محلات بافت فرسوده کلانشهرها

در پی رشد سریع شهرها بخشی از فضاهای شهری خصوصا بافت قدیم و یا مناطقی در اطراف شهرها که در اثر بافت های خودرو ایجاد شدهاند، فرسوده شده و کیفیت زندگی در این مکان ها بشدت افول پیدا می کند. این گونه فضاها که تعادل زیستی خود را از دست داده اند به عنوان بخش مساله دار شهری نمود پیدا کرده و لزوم مداخله در این گونه بافت ها با هدف ارتقاء کیفیت را اجتناب ناپذیر می کند. در چند دهه گذشته که توجه به بازآفرینی بافت های فرسوده شهری به مقوله نوسازی و احیای بافت های فرسوده شهری ، به صورت جدی که در اکثر شهرها و بخصوص کلانشهرهای ایران که درگیر این بافت های هستند، مطرح شده است .چرا که باز آفرینی شهری با رویکرد توجه به حفظ ارزشهای فرهنگی و حفظ ثروت های بومی و تاریخی ، انتقاد از ساخت و سازهای دارای یک نوع کاربری به جای کاربریهای متعدد، توجه به اقدامات کیفی به موازات اقدامات کمی ، مشارکت گروههای اجتماعی و غیره مشهود تاکید دارداز سوی دیگر رویکرد بازآفرینی به بهبود وضعیت اقتصادی ، اجتماعی و محیطی شهر توجه دارد و طیف وسیعی از فعالیت ها را بیان می دارد که قابلیت زیست پذیری مناسبی را برای مناطق شهری نابسامان را به دنبال دارد و توجه خاص به زیر ساخت ها و ساختمان های تحت بازسازی که به پایان عمر مفیدشان رسیده اند ، دارد . درکل میتواگفت بازآ،رینی شهری درصدد بهبود وضعیت کمی و کیفی زندگی شهروندان در مناطق نابسامان و بافت های فرسوده شهری می باشد. از سوی دیگر ماهیت مدیریت یکپارچه شهری که با توسعه همه جانبه و پایدار سیستم شهری گره خورده است ، تاکید بر هماهنگی مدیریت شهری با سازمانهای درگیر با امور شهر وی و شهروندان در راستای توسعه شهری دارد در این میان، رویکردهای مداخله در بافت های فرسوده شهری با توجه به مدیریت یکپارچه شهری در سیر تکوینی خود از حوزه توجه صرف به بعد کالبدی ، به عرصه ملاحظات اجتماعی ، اقتصادی ، فرهنگی و مدیریتی گذر کرده است و رویکردهای احیا بافت های فرسوده شهری با حرکت به سوی راه حل های یکپارچه و جامع نگر برای حل مشکلات بافت های شهری تغییر کرده است .

کلیدواژه ها:

مدیریت یکپارچه شهری ، بازآفرینی ، بافت فرسوده ، کلانشهرها