تحلیل و بررسی نقش شهروندان درفرایند برنامه ریزی و مدیریت شهری با رویکرد مشارکتی به عنوان مولفه ای از گام دوم انقلاب اسلامی

استقلال ملی یکی ازبیانیه های گام دوم رهبر معظم انقلاب است که به معنی آزادی ملت و حکومت از تحمیل و زورگویی قدرتهای سلطه گر جهان است و آزادی اجتماعی به معنای حق تصمیم گیری و عمل کردن و اندیشیدن برای همه ی افراد جامعه است ؛ و این هر دو از جمله ی ارزشهای اسلامی وعطیه ی الهی به انسانهایند و هیچ کدام تفضل حکومتها به مردم نیستند. .هسته مرکزی مفهوم مشارکت ،قدرت یافتن شهروندان وتاثیر گذاری بیشتر آنان در برنامه ریزی و مدیریت شهری است .مشارکت در حال حاضر جایگاه مهمی در نظریات شهرسازی دارد. اگر بخواهیم در توسعه شهرهای امروزی ،پاسخگوی احتیاجات افراد باشیم و سهم نسل های آینده از منابع را در نظر بگیریم باید اداره خردمندانه شهر ها را بر پایه شهرسازی مشارکتی ومشارکت آگاهانه شهروندان تعریف وبرنامه ریزی کنیم . شهرسازی همکارانه (مشارکتی ) رویکردی است که در کشور های پیشرو در امر مشارکت همپای مشارکت سیاسی و اجتماعی ، به پیش می رود. حضور شهروندان در عرصه تصمیم گیری و نزدیکی آنها با مسئولین ومتخصصان ودستیابی هرچه سریعتر به خواسته ها ونیازهایشان مطابق با شرایط زندگی و ویژگی های اجتماعی و اقتصادی از طریق فرایند شهرسازی مشارکتی میسر می شود . در این مقاله با بررسی برخی از مهم ترین نظریه های شهرسازی مشارکتی با توجه به شرایط ایران تلاش شده است تا به انگاره ای تلفیقی دست یابیم تا به وسیله آن، بتوان هم نظریه های مشارکت را با یکدیگر مقایسه نمود و هم جایگاه ایران را در زمینه همکاری در شهرسازی مشخص کرد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی همکارانه ، برنامه ریزی شهری ، مشارکت شعاری ، نظریه های شهرسازی ، مشارکت واقعی .