تحلیل معایب افزایش ساخت و ساز ابنیه شهرها بر برنامه ریزی شهری ،(مطالعه موردی شهر تبریز)

زمین پدیده ای است مطلق و ثابت ؛ بااین وجود، تحت تاثیر عوامل گوناگونی چون توسعه و گسترش شهرها، ادغام روستاها در بافت فیزیکی شهرها، رشد و حدهای مسکونی و صنعتی ، ایجاد تغییر در لگوی مصرف زمین و سوء مدیریت ، به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد. ز مقایسه ی رشد جمعیت شهری با فضای اشغالی آنها معلوم می شود که به موازات رشد،جمعیت فضاهای اطرافشهرها نیز اشغال شده و در بیشتر موارد مانند شهرهای بانکوک، سائوپولو، و تبریزمیزان، تصرف زمین از رشدجمعیت به شدت پیشی می گیرد، لذا ضمن نابودی مساعدترین و حاصلخیزترین اراضی کشاورزی ، موجب آسیب پذیری چرخه ی حیات، ارگانیسم های گیاهی و جانوری و نیز چشم اندازهای طبیعی می شود. بررسی های انجام شده نشان می دهد که با نزدیک نمودن اهداف حفظ محیط زیست با برنامه ریزی و طراحی ، علاوه بر حفظ اراضی کشاورزی ، می تو ن میزان آسیب پذیری محیط را نیز به حداقل رساند. تنظیم الگوی مصرف زمین ، برقراری ضوابط اصولی در تفکیک زمین ، افزایش تراکم ساختمانی و از همه مهمتر افزایش آگاهی های اجتماعی و ایجاد باورهای عمومی مبنی بر بی بدیل بودن زمین ، از ابزارهای مهم این مدیریت ند.

کلیدواژه ها:

زمین ، محیط زیست ، رشد فیزیکی ، برنامه ریزی شهری .تبریز