نقش فضاهای شهری عمومی (پیاده راه ) بر شکل گیری تعاملات اجتماعی (نمونه موردی خیابان عفیف آباد شیراز)

کیفیت زندگی به عنوان مفهومی پیچیده در ارتباط با علوم مختلف ، بسته به حوزه علمی مورد بحث ، معانی متعددی دارد. امروزه کاربرد پیاده راه ها به ویژه در حفاظت از بافت های کهن شهری ، جایگاه خود را در مباحث شهرسازی یافته و به عنوان ابزاری مفید در جهت حفظ فضاهای بافت شهری کهن و آشتی آن با فضاهای مدرن شهری و ساکنان آن استفاده می شود. فضایی که فرد در آن آزادانه بدون خطر تصادف با وسایل نقلیه حرکت می کند، مخصوص پیادگان ا ست و برای ایجاد پیاده روی آ سان، ضمن حفظ ارزش های اقتصادی اماکن خلق شده اند. توجه به عابران پیاده به عنوان عامل حیاتبخش فضاهای شهری در طراحی این فضاها و مانعی بر متروک شدن شان ویژگی مشترک پیاده راه ها ا ست . نمونه موردی پژوهش حاضر ، خیابان عفیف آباد شیراز است که با روش توصیفی موردی تحت بررسی قرار گرفته است . در این پژوهش سعی می شود نقش فضاهای شهری در تعاملات اجتماعی را مورد بررسی قرار داد و موضوع تبدیل خیابان عفیف آباد به پیاده راه را مورد تحلیل قرار می دهد. ابتدا با استفاده از روش های کتابخان های اطلاعات جمع آوری شده، سپس از طریق روش میدانی ، با مصاحبه و پرسشنامه ، نظر عابران پرسیده شده است . در ابتدا پس از مشخص شدن کلیات پژوهش ، چارچوب نظری و نمونه های موردی موفق طراحی فضاهای شهری پر رونق در خارج و داخل ایران مورد بررسی قرار گرفته است در ادامه ، به شناخت نمونه موردی پرداخته ایم ، بر اساس اطلاعات بدست آمده را با توجه به برداشت های میدانی و کتابخانه ای و تحلیل SOWT ارزیابی شده است و در اخر، با توجه به اطلاعات به دست آمده پس از تدوین چشم انداز، اهداف، راهبرد ، سیاست پیشنهادی اریه می شود. در این نمونه ، راه حل هایی در بستر کیفیت های کالبدی برای این پیاده راه پیشنهاد شده است تا با افزایش کیفیت زندگی در این بافت ، ضمن حفظ ماندگاری حیات بافت ، بتوان آن را به عنوان الگویی زنده در شهر شناخت .