بررسی مفهومی نظریه ی حق به شهر با تاکید بر پروژه های شهری ایران (نمونه موردی : پل پیرعبدالملک اردبیل )

امروزه به نظر می رسد که بسیاری از طرح ها و پروژه های شهری در کشورما به دلیل عدم مشارکت دادن شهروندان در فرآیند برنامه ریزی از طراحی شهری مطلوب نظر ساکنان شهر فاصله پیدا کرده اند و محوریت و نقش خود را در کاهش مشکلات شهری و افزایش آسایش شهروندان از دست داده اند. گفتمان حق به شهر مدتی است که در جامعه ی ایران رونق پیدا کرده است و در محافل آکادمیک پژوهش های قابل توجهی در این زمینه انجام گرفته است . نظریه حق به شهر به حق ساکنان شهر در اداره شهر خود تاکید دارد. در واقع حق به شهر، یک حق بشری است که به مشارکت شهروندان در امور شهری اشاره دارد. هدف مقاله ی حاضر، درک مفهوم حق به شهر و شناسایی مولفه های اصلی آن و بررسی چگونگی رعایت آن در پروژه های شهری کشور ایران است و به همین جهت در این راستا پروژه پل پیرعبدالملک اردبیل انتخاب شده است .ابتدا با استفاده از منابع کتابخانه ای مفاهیم و تعاریف مربوط به حق به شهر و آرای اندیشمندان مشهور در این زمینه آورده شده است . در قدم بعدی مولفه های اصلی نظریه حق شهر استخراج شده است . سپس با استفاده از مشاهدات میدانی و نظرات متخصصین ، به بررسی میزان توجه به مولفه های این نظریه در احداث پروژه ی پل شهری پیرعبدالملک اردبیل پرداخته شده است .بر اساس بررسی ها و مشاهدات انجام شده ، مولفه های نظریه حق به شهر در برنامه ریزی و احداث این پروژه مورد بی اعتنایی قرار گرفته است و موجب لطمه خوردن کسب و کار و همچنین از دست دادن سرزندگی و مرکزیت این بافت تاریخی شده است .

کلیدواژه ها:

حق به شهر ، طراحی شهری ، شهروندان ، پل