تجلی مفهوم خلاقیت و فردیت نقاش ایرانی ، در آثار رضا عباسی

نقاشی ایرانی پس از اسلام و به طور مشخص از دوران سلجوقی به بعد در غالب مصور کردن کتب ، در صورت و فرمی جدید حیاتی نو را آغاز کرد. این هنر در دوره ایلخانی و پس از آن تیموری با حمایت کارگاههای هنر پروری سلطنتی ، به رشد و شکوفایی رسید و این مسیر تا دوره قاجار دوام یافت . با توجه به اسناد و تفاسیر موجود، نقاشی ایرانی در چارچوبی مشخص و اصولی بصری معین از لحاظ فرم، ترکیب بندی ، فضا، شخصیت پردازی ، مضامین و حتی شیوههای رنگ گذاری تکامل و استمرار یافته و در مکاتب متوالی با اندک تغیراتی مسیری مشخص را به سوی کمال مطلوب، طی نمودهاست . با توجه به مطالب مطرح شده به نظر می رسد سلیقه شخصی هنرمند و نگاه خلاقانه فرد محور، در مسیر خلق آثار تا دوره بهزاد مطرح نبوده یا اساسا در دستور کار (سیستم گرداننده هنر) قرار نداشته است . بر اساس شواهد موجود، کمال الدین بهزاد از هنرمندان شاخصی بود که ضمن طی مسیر در راستای اصول پذیرفته شده نقاشی ایرانی ، قوانین استوار و سلیقه غالب این هنر را به چالش دعوت می کند. پس از وی رضا عباسی این مسیر را با جسارت و جدیت بیشتری می پیماید و حتی در این راه خود را از قیود کار در کتابخانه سلطنتی آزاد می گرداند. هدف این پژوهش بررسی و تفسیر مفهوم خلاقیت ، بازتاب سلیقه و ذائقه هنری نقاش ایرانی ، به عنوان شخصی مستقل و دارای بیان بصری متفاوت، در آثار رضا عباسی است . این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی پس از ذکر تاریخچه ای مختصر در مورد نقاشی ایرانی در دوره رضا عباسی به بررسی تجلی مفهوم خلاقیت و فردیت هنرمند به عنوان شخصی که مسیر خلق اثر را مشخص خواهدکرد، در آثار این هنرمند خواهد پرداخت . مطالب ، مستندات و تصاویر مورد نیاز این پژوهش به روش کتابخانه ای گردآوری شده است .

کلیدواژه ها:

رضا عباسی ، مکتب اصفهان ، نقاشی ایرانی ، هنر صفوی ، نگارگری