بررسی نمودهای معماری سنتی و اسلامی ایران

معماری ایران با نفوذ تدریجی معماری مدرن، وحدت و انسجام پیشین خود را از دست داد و با تداوم آموزش شیوهای ، لایه لایه شد. از آن پس چهره ی شهرها به روزشمار تحولات معماری تبدیل گردید و با ورود هر دوره از فارغ التحصیلان دانشکدههای معماری به بازار کار، گونه هایی بدیع و متفاوتی به بناهای شهر افزوده شد.ضرورت بازگشت به معماری کل نگر و طبیعی گذشته ، یادآور می شود که در گذشته ، پیش از آنکه عوامل جدید، اندیشه های ما را آشفته و درهم سازند؛ هر جامعه ای دارای معماری کل نگر بوده است ، اما رفته رفته به صورت جز به جز و به شکل تکه هایی جدای از معماری دیروز و نمونه هایی از معماری فردا در آمد که بناهای گنگ و بعضا ناموزون، ماحصل این عوامل ساختار شکن معماری کل نگر هستند.بنابراین میتوان برای رفع این معضل ، به معماری دوره های پیشین یا بهتر بگوییم به معماری کل نگر، طبیعی و منطقی بازگردیم در عین حال که نگاهمان به آینده است . انجام این کار آن اندازه هم دشوار نیست ، بلکه برعکس تنها راهکار طبیعی ، منطقی بودن در کار آفرینش می باشد. تصمیم درباره ی این که آیا زندگی در راستای همگانی شدن پیش برود یا نه ، در حد معمار نیست . او حق ندارد همچون گذشته ، خود را تنها وقف ساختمان های یادمانی کند؛ وظیفه ی اوست که اهمیت همگانی شدن خدمات را در جامعه امروز و فردا بداند و کار خود را چنان سامان دهد که در خدمت هدفهای گسترده تری باشد که جامعه برای همه ی مردم و زندگی بهتر آنان در نظر دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ، سنتی ، اسلامی ، ایرانی ، هویت ، پایدار