بازتاب هنر خنیاگران هند در ایران از دوره اسلامی به استناد متونمکتوب فرهنگی ،با رویکرد جامعه شناسی پیر بوردیو

خنیاگری به مجموع هنرهای نوازندگی و خوانندگی گفته می شود. قوم خنیاگر گودار در ایران، منشعب از گودارهای هند است که همزمان با دوره اسلامی در عهد ساسانی وارد ایران شده اند که دارای پیشینه ای مشترک با یکدیگراند. واکاوی و تحلیل هنر و موسیقی ایشان و نیز زندگی هنری ، زندگی فردی ، موقعیت اجتماعی ، شغل ، مکان زندگی ، ویژگی های فرهنگی و ادبیات آنها از اهداف این جستار است . این تحقیق پژوهشی است کیفی که کار تحقیقاتی در آن کاربردی - نظری است و روش تحقیق آن تحلیلی - تاریخی است و همچنین گرداوری دادهها به روش اسنادی انجام شده و سپس مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است . آنچه در این تحقیق آمده است جایگاه خنیاگری در فرهنگ گودارهای ایرانی با توجه به جامعه شناسی هنر از دیدگاه پیر بوردیو است و همچنین با توجه به اتنوموزیکولوژی ، به مردم شناسی موسیقی در قوم گودار نیز پزداخته شده است . نتایج حاصله از روند تحقیق ، آمیختگی بین موسیقی و شغل ایشان است ، همچنین هنر ایشان فراتر از جامعه اجتماعی آنها گام می نهد.

کلیدواژه ها:

اتنوموزیکولوژی ، پیربوردیو ، جامعه شناسی ، خنیاگری ، گودار