بررسی مدیریت ریسک و مدل پذیری واحدهای صنعتی (مطالعه موردی : شهر شیراز)

هدف پژوهش حاضر عوامل تاثیرگذار بر قابلیت تحمل ریسک و مدل پذیری آن در واحدهای صنعتی (مطالعه موردی : شهر شیراز) می باشد. ریسک پذیری ، تحمل ریسک یا اشتهای پذیرش ریسک ، یک معیار شخصی است که نشان می دهد شخص را مایل هست تا چه مقدار ریسک برای یک سطح پیش بینی شده از سود در سرمایه گذاری بپذیرید. فرایند شناخت تحمل ریسک به معنای شناخت و بررسی ریسک های موجود است و درجه ای از ریسک پذیری است که یک شرکت یا فرد می تواند تحمل کند و خود را با آن سازگار کند بدون آن که دچار زیانهای جبران ناپذیر گردد. ریسک پذیری و مایوس نشدن از رسیدن به خواسته های جمعی برای زندگی بهتر است ، اما متاسفانه این نوع رفتار در جامعه و بخصوص در شهر شیراز جایگاه چندانی ندارد. ترس از ریسک به خصوص در شهر شیراز آنقدر زیاد است که به یک مساله اجتماعی تبدیل شده است . لذا در این تحقیق این سوال پی می آید عوامل تاثیرگذار بر قابلیت تحمل ریسک و مدل پذیری آن در واحدهای صنعتی ( نمونه موردی : شرکت هخامنش صنعت سپهر ) چیست ؟ بعد از تهیه پرسشنامه و جمع آوری جوابهای سوالات که ۵۱ نفر پاسخگو بودند نتایج نشان داد که میزان ریسک پذیری در بین تولید کنندگان سازه های فولادی واحدهای صنعتی شهر شیراز زیاد است نتایج بدست آمده از تحلیل عاملی نشان می دهد که سطح تحمل ریسک افراد متاهل کمتر از افراد مجرد نیست همچنین فرضیه مربوط به کمتر بودن ریسک پذیری افراد متاهل نسبت به افراد مجرد رد شد اما نتایج بدست آمده نشان می دهد که سایر فرضیه های پژوهش رد نشد.

کلیدواژه ها:

ریسک پذیری ، شهر شیراز ، شهر صنعتی ، واحد تولیدی .