فضای کالبدی به مثابه زمین بازی ؛راهبردهای طراحی فضاهای بازی محور جهت ارتقاء و رشد خلاقیت کودکان

امروزه با کمرنگ شدن فضاهای بازی در سطح شهر و حتی نبود فضای بازی متناسب با توانایی های کودکان در سطح مدارس، مسئله ی رشد جنبه های مختلف شناختی ، عاطفی ، جسمی و اجتماعی کودکان به مخاطره افتاده است . لذا توجه کردن به مسئله ی بازی از الزامات رشد خلاقیت کودکان می باشد تا شرایط کودکی کردن فراهم باشد. شرایطی که کودک قادر باشد در قالب بازی های کودکانه جستن و یافتن را تجربه کرده و تنوع، پیچیدگی ، پویایی ، رشد و حرکت رو به جلو را به نمایش بگذارد. در این میان یادگیری بازی محور به عنوان یکی از شیوه های نوین یادگیری ، با عنایت به ارزش های گونه گون بازی در رشد کودک، بازی را به عنوان ابزار کسب تجربه و یادگیری معرفی می کند. در این تحقیق به مقوله ی یادگیری از طریق بازی برای رشد و ارتقاء خلاقیت کودکان در حوزه ی عملی به آن پرداخته شده است . در مطالعه حاضر فرض این است که فضای بازی در مدارس، محیط را به ابزار موثری برای یادگیری تبدیل می کند مساله اینجاست که چه کیفیت هایی از فضای بازی درمعماری فضاهای یادگیری ، موجب رشد و ارتقاء خلاقیت کودکان خواهند شد؟ یا چه قابلیتی از فضای بازی محور می تواند باعث رشد خلاقیت گردد؟این تحقیق مبتنی بر روش توصیفی - تحلیلی بوده که با بررسی مبانی نظری رویکرد مورد مطالعه ، سابقه ی موضوع و تحلیل نمونه مدارس موفق بازی محور سعی می کند راهبردهای طراحی مناسب برای رشد خلاقیت را پیشنهاد دهد. یافته ها نشان می دهد که غالب محیط های بازی بیرونی در مدارس ایرانی بر نقش تامین فضاهایی برای تمرین های بدنی تاکید می ورزند. در حالی که فضاهای بازی محور در مدارس خارج از کشور در وهله نخست به برقراری ویژگی های محیطی مناسب و ایمن در جهت تقویت رشد کودک در حوزه های چهارگانه جسمی ، عاطفی ، اجتماعی و شناختی می پردازند. در نهایت بر این اساس که کودک خلاقیتی طبیعی و توانایی و علاقه ای درونی برای یادگیری دارد و بازی همان چیزی است که این قابلیت ها را به ظهور میرساند.

کلیدواژه ها:

فضای بازی محور ، مدرسه ، خلاقیت ، رشد ، یادگیری