طراحی منظر محوطه بیمارستان بارویکرد شفابخشی وتاکید بر سرزندگی

عناصر طبیعی ، موجب بیماری های جسمی و مشکلات روحی در زندگی انسانهای شهرنشین شده و اختلالات بسیاری در حیات بشر ایجاد کرده است . به علاوه، فضاهای درمانی ، که وظیفه تامین و بازگرداندن سلامت انسانها را به عهده دارند، نیز در بسیاری مواقع نه تنها کمکی به این معضلات نمی کنند، بلکه بر این آشفتگی میفزایند . اغلب بیمارستانها و فضاهای درمانی در شهرهای امروز به گونه ای طراحی و ساخته می شوند که بیماران با ورود به آنها، نه تنها حس خوشایندی نداشته ، بلکه دچار استرس و ترس شده و حس می کنند که دیگر کنترلی بر امور ندارند. البته باید توجه داشت که علاوه بر بیماران، همراهان آنها و همچنین کادر بیمارستان نیز در معرض عوارض ناشی از بار منفی این فضاها هستند. بنابراین به کارگیری راهکارهای جدید در طراحی منظر فضاهای درمانی به مسئله ای بحرانی در این باب بدل شده است . به کارگیری طبیعت ، به عنوان عامل موثر در سلامت انسان، از اصلی ترین راهحل های این مشکل است و با توجه به کشش ذاتی انسان به طبیعت ، می توان از آن در راستای شفابخشی در فضاهای درمانی استفاده کرد. در این پژوهش با تکیه بر شفابخشی محیط و تاکید بر سرزندگی سعی بر انسانی نمودن فضاهای درمانی و به طور خاص فضاهای درمان برای بیماران گردیده است . تلاش بر آن است تا به کیفیات فضایی و قواعدی دست یابد که نه تنها فضای سرد مراکز درمان را از بین می برند بلکه بر سلامت و روند بهبودی بیماران نیز تاثیر مثبتی بگذارند و موجب پدید آمدن فضاهای درمانی حمایت کننده و احیاگر شوند. در آخر نیز با استفاده از این دستاوردها طراحی منظر محوطه مراکز درمانی برای بیماران با تاکید بر سرزندگی و شفابخشی صورت می گیرد تا گامی در راستای بازنمودن دریچه ای جدید بر طراحی فضاهای درمانی برداشته باشیم .

کلیدواژه ها:

منظر درمانی ، سرزندگی ، روانشناسی محیط ، بیماران دوقطبی