نگرشی کلی به بررسی انواع نقوش و تزئینات معماری ایرانی در فضای داخلی و خارجی بناها نمونه موردی (معماری مذهبی دوره صفویه )

معماری از ساخت سرپناه صرف انسانهای اولیه آغاز گردیده است و رشد و تحول و تکامل آن تا به امروز ادامه داشته است . این مهم نه تنها پاسخگوی نیازهای اولیه انسانها بوده، بلکه به تدریج نیازهای مراتب بالاتر تا خود شکوفایی انسانها را رقم زده است . تزیین یکی از عوامل مهم در هویت بخشی به معماری اسلامی در ایران می باشد که به بنا شکوه و زیبایی خاصی می بخشد. معماری اسلامی بعنوان یکی از موفق ترین شیوههای معماری در تاریخ معماری جهان قابل بازشناسی است ، بدین منظور بدون شک یکی از درخشانترین دورههای هنری ایران پس از اسلام دوره صفوی می باشد، معماری ایرانی در دوره اسلامی پیش از دوره معاصر به چهار سبک خراسانی ، رازی ، آذری و اصفهانی تقسیم می گردد که به سبک یا شیوه معماری دوره صفوی سبک اصفهانی نیز اطلاق می گردد و دوره حکومت شاه عباس صفوی دوره طلایی سبک اصفهانی محسوب می گردد. شکوه و زیبایی معماری ایران به ویژه در دوره اسلامی ، به تزئین و آرایش آن وابسته بوده است . هنرهای والای اسلامی از هنرهای تزئینی و کاربردی گرفته تا احداث بزرگترین بناهای مذهبی اهمیت و اعتبار ویژهای داشته است . تزئیناتی چون آینه کاری ، آجرکاری ، گچبری ، کاشیکاری ، حجاری ، منبت کاری و نقاشی در سراسر دوران اسلامی رواج داشته و در هر دورهای با توجه به امکانات آن روزگاران پیشرفت کرده است از این رو حد اعلای این تزئینات را می توان در بناهای دوره صفوی مشاهده کرد. در این راستا هدف از انجام این پژوهش مقاله حاضر به بررسی تزئینات و آرایه های دوره صفوی خواهیم پرداخت و روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و ماهیت روش تاریخی - توصیفی خواهد بود، همچنین اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و منابع موجود جمع آوری شده است .

کلیدواژه ها:

معماری ، تزئینات ، طراحی ، نقوش اسلیمی ، معماری اسلامی ، دوره صفوی .