شناخت شاخص های زمینه گرایی در برنامه ریزی و طراحی معماری پایدار اجتماعی (مطالعه موردی مجموعه عباسی اصفهان و مجتمع امین اصفهان)

در این مقاله به بررسی شاخص های زمینه گرایی در طراحی بناهایی که با اصول پایداری اجتماعی بنا شدهاند، پرداخته شده است . ساختمانهای مورد بررسی در شهر اصفهان که دارای بافت سنتی است ؛ قرار دارند. شواهد نشان می دهد که امروزه بناها به دلیل ناهماهنگی با محیط ، دچار نقصان و کمبودهایی می باشند. فقدان نظم و تطبیق اثر با زمینه طرح میان نماها و سازکارهای یک شهر وضعیت ناخوشایندی را در شهرهای بزرگ ایجاد کرده است . هدف اصلی این تحقیق شناخت شاخص های زمینه گرایی در برنامه ریزی و طراحی معماری پایدار اجتماعی است و نوع این تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش تحقیق توصیفی و تحلیلی خواهد بود. فرایند انجام تحقیق شامل بررسی رویکرد زمینه گرایی و پایداری اجتماعی در معماری با اتکا به منابع کتابخانه ای و بررسی تجارب مربوطه به منظور تعیین مولفه های زمینه گرایی و پایداری در ابعاد مختلف می باشد.در این مقاله ابتدا به مفاهیم زمینه گرایی و بررسی شاخص های آن و سپس بررسی پایداری اجتماعی وسپس بررسی شاخص های آن پرداخته می شود. بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که زمینه گرایی به منظور سازگاری با جنبه های کالبدی ، تاریخی ، اجتماعی و فرهنگی دارای شاخص هایی است که رعایت آنها سبب ایجاد پایداری می شود. بنابراین ، برای رسیدن به معماری و منظر شهری پایدار بایستی به تمام نکات مهم در زمینه گرایی توجه داشت ؛ خواه زمینه گرایی در مقیاس محلی مطرح باشد، خواه در مقیاس منطقه ای و جهانی . در پایان به این نتیجه خواهیم رسید که رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی و درک زمینه در شروع فرآیند طراحی برای دستیابی به معماری پایدار بسیار مهم است .

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، پایداری اجتماعی ، معماری ، شهرسازی ، معماری زمینه گرا