بازنگری شاخصه های خلوت بهینه از منظر انعطاف پذیری در خانه

از مهم ترین شاخصه های روانشناختی در هر خانه ، مفهوم خلوت است که در تامین آسایش روحی نهاد خانواده و به تبع آن محله و شهر نقشی اساسی دارد. خلوت به مثابه مرز میان انسانها، تابع شرایط و زمان بوده و ماهیتی دیالکتیک دارد. چنانچه خلوت و ساز و کارهای مربوط به آن، در خانه مورد توجه قرار نگیرد و یا به صورت خشک و بدون امکان تغییر در طراحی گنجانده شود، کاربران ناگزیر به کسب مراتب خلوت بهینه برای خود هستند و نیز درمقام مقابله با محیط موجود قرار می گیرند. بنابراین امکان بروز صدمات روحی و رفتاری برای کاربران وجود دارد. در همین راستا می توان ماهیت دیالکتیک خلوت را به عنوان فرآیندی قابل انعطاف در نظر گرفت . لذا پرداختن به مقوله انعطاف پذیری در طراحی مسکن در راستای تحقق خلوت بهینه ، به عنوان مسئله این پژوهش حائز اهمیت است تا کاربران بتوانند مطابق با شرایط و نیازهای زیستی متغیر خود در طول حیاتشان به میزان مورد نیازی از خلوت]بهینه [ دست یابند. به همین منظور در ابتدا به تشریح و تبیین مفهوم خلوت و به طبع خلوت بهینه و جایگاه انعطاف پذیری در تحقق خلوت بهینه پرداخته ، سپس با رویکردی کیفی و به روش کیفی -توصیفی به بررسی ساز و کار خلوت بهینه از منظر انعطاف پذیری پرداخته می شود . در انتها، نقش انعطاف پذیری در تحقق خلوت بهینه متناسب با شرایط و زمان به عنوان نتیجه پژوهش ارائه می گردد تا بر این اساس طراحان بتوانند، الگویی کارآمد برای طراحی خانه در جهت نیل به تحقق ”خلوت بهینه منعطف ” ارائه دهند.

کلیدواژه ها:

خانه ، خلوت ، خلوت بهینه ، انعطاف پذیری .