سولماز حشمتی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی دانشگاه آزاد، واحد علوم تحقیقات تهران، تهران، ایران
حسین آقاجانی مرساء - دانشیار گروه جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز، تهران، ایران
علیرضا محسنی تبریزی - استاد گروه جامعه شناسی دانشگاه تهران، تهران، ایران

طلاق، به عنوان یک واقعیت ناخوشایند و همراه با خسران به ویژه برای زنان شناخته می شود. این پژوهش به چگونگی تصور زنان از زنانگی شان طی فرآیند طلاق (قبل و بعد) پرداخته است و در صدد دستیابی به چگونگی تغییرات در تصور از زنانگی بوده است. در تحلیل این فرآیند با استفاده از روش نامور به «نظریه زمینه ای» به سراغ ۱۷ نفر از زنان مدرس دانشگاه علمی کاربردی رفته ایم که به لحاظ طبقاتی عمدتا به طبقه متوسط تعلق دارند. یافته ها حاکی از آن است که فرآیند طلاق چگونه به «بازاندیشی در خود» برای زنان منجر گردیده و چگونه به آنان برای کسب خودمختاری و فردیت حاصل از آن یاری رسان بوده است؛ و تحلیل و تفسیر داده های کیفی ماخوذ از سوژه ها نشان می دهد که طلاق و تجربه هر گونه جدایی در کنار تمامی ملال هایش در جهت تحقق قدرت کنشگرانه زنان و تجربه سوژگی از سوی آنان عمل کرده است و منجر به دستیابی زنان به خودانگیختگی و توانمندی در ابراز خود، شده است.

خودمختاری, خودمختاری رابطه ای, بازاندیشی در تعریف از خود, طلاق, جامعه مدرن, نظریه مبنایی