استناد به استثنای امنیت ملی در نظام معاهدات بین المللی

دولت­ هایی که امنیت ملی آنها مورد تهدید واقع می ­شود، در مواقعی با توسل به حفظ امنیت ملی خود مقررات بین المللی را نقض می­کنند. بنابراین نظام معاهدات، امنیت ملی را مورد توجه قرار داد. با بررسی مقررات وارده در نظام معاهدات راجع به استناد به امنیت ملی، قاعده بودن توسل به امنیت­ملی استنتاج نشد ولی با تحلیل موارد استثنای امنیت ملی در نظام معاهدات، دو مفهوم امنیت ملی حمایتی و امنیت ملی دفاعی در توسل به امنیت ملی استنباط گردید. «استثنای امنیت ملی حمایتی» مجموع مقرراتی است که در حمایت از افراد در برابر خودمحوری­ های دولت ها در حوزه حقوق بشر شکل گرفته است و «استثنای امنیت ملی دفاعی» مجوزی است که حقوق بین­ الملل برای توسل به امنیت ملی از سوی کشورها برای دفاع از خود در برابر تهدیدهای حاد اعطا می کند. هدف این پژوهش پاسخ به این پرسش است که آیا کشورها می­ توانند با استناد به امنیت ملی خود، بصورت محدود و موقت حقوق بین ­الملل را نادیده­ انگارند؟ می­ توان تایید کرد که دولت ­ها به صورت کنترل شده می توانند حقوق بین ­الملل را بی ­آنکه پاسخگو باشند برای حفاظت از خود نقض نمایند و این نقض ممکن است در برابر هر موجودیت بین­ المللی انجام پذیرد. مجموع دو مکانیسم مذکور بیان کننده مفهوم نظام استثناگرائی امنیت ملی هستند. استثنائات ضمنی و صریح در خصوص توسلات دول به امنیت ملی (استثناگرائی) را می­توان ذیل رژیم حقوقی امنیت ملی چهره بندی کرد.

کلیدواژه ها:

معاهدات بین المللی ، استثناء صریح ، استثناء ضمنی ، امنیت ملی دفاعی ، امنیت ملی حمایتی