شایان شریعتی - مدانشجوی سابق کارشناسی ارشد دانشگاه تهران
حسینعلی علیخانی - دانشیار دانشگاه تهران
احمد علی پوربابایی - استادیار دانشگاه تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی توانایی ماندگاری باکتری سودوموناس فلورسنس به عنوان یکی از باکتری­های حل کننده فسفات بر روی نانوپروسیل-۱(lus-۱، نانوذرات سیلیسی) به عنوان حامل باکتری در تولید زادمایه نانوبیولوژیک بود. تیمارهای حامل مورد بررسی شامل: نانوپروسیل-۱، ورمی­کمپوست، بنتونیت، خاک فسفات، و فرمولاسیون­های متفاوت از این مواد بود. بعد از تلقیح مواد حامل با باکتری سودوموناس فلورسنس زادمایه­ها ابتدا به مدت ۱۵ روز در انکوباسیون (دمای ۲۸ درجه سانتیگراد) و سپس در دمای ۴ درجه سانتیگراد به مدت ۱۸۰ روز نگهداری شدند. جمعیت باکتری­ها به روش کشت مستقیم در پلیت بر حسب CFU g -۱ در زمان های ۰، ۱۵، ۳۰، ۶۰، ۹۰ ، ۱۲۰ ،۱۵۰ و ۱۸۰ روز شمارش شد. نتایج پس از ۱۵ روز انکوباسیون نشان دهنده کاهش تعداد باکتری به جزء تیمار حامل ورمی کمپوست بود. به طوری که کمترین جمعیت را تیمار نانوپروسیل-۱ به تنهایی و تیمار ترکیبی (نانوپروسیل-۱+ بنتونیت+ خاک فسفات) با جمعیت صفر و بیشترین جمعیت را تیمار ورمی­کمپوست با جمعیت ۱۰۷×۷۷/۷ دارا بودند. در پایان دوره نگهداری، جمعیت تیمارهای ترکیبی حاوی نانوذره  lus-۱ (نانوپروسیل-۱+ ورمی­کمپوست+ بنتونیت و نانوپروسیل-۱+ ورمی­کمپوست+ بنتونیت+ خاک فسفات) نسبت به ورمی­کمپوست با جمعیت (۱۰۷×۴۲/۲) نسبتا فزونی یافته و به ترتیب با ۱۰۷×۴۵/۶ و ۱۰۷×۱۹/۴  بیشترین جمعیت را دارا بودند. نتایج این پژوهش نشان داد، استفاده از نانوپروسیل-۱ به تنهایی احتمالا بدلیل pH و قابلیت هدایت الکتریکی بالا و موارد ناشناخته دیگر برای کاربرد به عنوان حامل باکتری مناسب نیست، ولی استفاده از این حامل به صورت مخلوط با حامل­های دیگر به دلیل اثر تعدیل کنندگی سایر مواد، به عنوان حامل باکتری می­تواند پیشرفتی نو در تولید زادمایه­های نانو بیولوژیک باشد.

بنتونیت, خاک فسفات, سودوموناس فلورسنس, نانوذره, ورمی کمپوست